The Stinky Rat.

So, the end is nigh, time to rest, that's what you think pushing the wooden door o' the inn.

The room is dimly lit, a candle here and there, 'xcept for that corner table with the three figures engaged in whispering conversation and looking around every once in a while. It ain't a good inn and you know it. But it's the only one, so you'll take it seems to be the owner's answer to your thoughts as the dwarf-barman-inkeeper gives you that look which says: all you got to do is ask honey, and i'll give you what you need.Maybe not the quality i'm after you reply to yourself as you watch him polish a glass with a dirty handkechief.

Hey, wake up kid, what're you here for?
Surprised, you trun and notice the halfling waitress, who gives you a smile and says so?

Well, I'd like a room if that's allright...

Actually, it's more than allright, 'tis great, we just so happen to have a good room empty, head over to Ol' Jamdar and he'll give you the key!

You thank her and approach Jamdar who seems to have overheard your conversation 'cause he pulls out a key with a rune and says, upstairs, third door on your right, can't miss it! 3 copper a day and you get that, i must be loosing it to price that low!

You nod and go get your well deseved sleep.

But...

The Welcome

There's a man with a Fedora, a trenchcoat and a sax by the streetlight.

His eyes are closed but his melody suggests he's seen his share.

His share of life, that is.

The moody blues with the almost musing somehow highlighted "solos" meshes just fine with the sunset.

The setting sun casts a shadow on half of him, the embodiment of all the controversies of his musc and appearence, maybe even his thoughts...

Suddenly, he stops, lets out a whistle and brushes the sweat from his eyebrows.

He notices you.

He smiles, The name's Ivor,kid,welcome to this part of the desert.He goes on to tell you that in this little part of hell, staring that long at a man can bring you trouble faster than the crow flies, you're lucky he was off at his world.

You apologize, and offer your name and some money in return.

He brushes your hand aside, tells you money ain't an issue, if it were, he'd have robbed you blind by now, he'll take the name though, information is power in these lands.Much like everywhere else he adds, almost to himself.

You're tired, and he seems trustworthy as long as he doesn't have more to gain by not being.

So you ask him for a place to stay, your trip was exhausting.

He tells you the Stinky Rat's the place for you,maybe because there's no other inn in town!

You thank him and head along his index finger when he says, like an afterthought while the sax is almost at his lips: take care kid, you're gonna need it.

At last, your journey had ended.

Maybe only started, who knows?

Scumbags....

Deep down dirty music.

Low lights.
Bad to the bone ladies.
Loaded Dice.
The stench of Alchohol.

Sweaty bodies.

A low volume, high voltage ecstasy.

Looks that say too much.

Words that mean too little.

The whole bar is in tatters.

Broken glass populates the floor.

Three men on a dark corner table.

The Scumbags.

They don't care.

Punkt.

Hola!

Καλημέρες!

Η ζέστη κυβερνάει την Πάτρα και προστάζει λιώσιμο.
Εγώ εν γένει του αντιστέκομαι αλλά λίγο λίγο κερδίζει έδαφος.

Κοιμάμαι αργά και χάνω τη μισή μέρα.

Έχω δουλείες και δεν τις κάνω.

Σκάω.

Και δεν είναι από τη ζέστη...

Είναι πολλά μικρά πράγματα που stackάρουνε.

Ξέρεις, μικρολεπτομέρειες που μαζεύονται.

Δεν ξέρω τι μου γίνεται.

Άγνοια τριγύρω.

Γίνομαι κυκλοθυμικός, όχι τόσο από άποψη όρεξης, συναισθηματικής κατάστασης όσο υπομονής.

Random σκέψεις.

Πήρα 4 βιβλία, τα άρχισα αλλά όταν έχω μόνο 2 ώρες τη μέρα, σκατούλες.

Σκατούλες γενικώς.

Βαρέθηκα, έχει δίκιο ο Κώστας, πολύ τριβή ρε παιδί μου.

Βαρέθηκα την πόλη.

Θέλω να πάω Ευρώπη διακοπές, αλλά δεν βρίσκω κόσμο και μου λένε το είπα στην/ον Χ και ψήνεται αλλά τώρα έχουμε κανονίσει.

Σιχαίνομαι αυτή την Ασυνενοησία και έλλειψη προγραμματισμού.

Μια ζωή ο άνθρωπος κυνηγά τον έλεγχο και εμείς αρνούμαστε να κατακτήσουμε τα βασικά στοιχεία του.

Φταίω και δε μ αρέσει.

Punkt.

Παραγγελιά για ένα φίλο...(και με ίδια εμπνευση βεβαίως)

Τα ζουμπούλια μαράθηκαν,η Πόλις εάλω

και βγήκα στους δρόμους μονάχος να ψάλλω

πως δεν εχει ξημερώσει από τότε που λείπεις

και μιά νύχτα μαύρη ειν ο πλανήτης.

Μα τα μπλουζ μιας ψυχής που σόλο πια παίζει

στη δική μου καρδιά δεν έχουνε θέση

γιατί ξέρω καλά τα παιχνίδια του Χρόνου

καθώς και τ αναίσχυντα τερτίπια του Πόνου.

Οι Αρχοντες τουτοι εδώ κυβερνούνε

μα στη δική μου ψυχή ποτέ δε θα μπούνε

γιατί σε λίγο και πάλι μαζί θα βρεθούμε

κι αυτοί σαν προδότες θα παν να κρυφτούνε

τι όταν σε βλέπω ξανα γαληνεύω,

χωρίς να κινούμαι τη φύση σμιλεύω:

Απ τα μάτια σου φώς παίρνω και αρχίζω

θάμνους, βουνά και λουλούδια ραντίζω

κι ευθής τα πάντα απεκτησαν χρώμα

και μια ευωδιά αναβλύζει το χώμα,

Τη φωνή σου μοιράζω στην πλάση τριγύρω

τον τεμπέλη τον ήλιο μια γύρα να σύρω.

Μ' αυτός σαν ακούει το γλυκό καλεσμά σου

ξάφνου σαστίζει και μένει κοντά σου

Και μόνο για σένα καρδιά μου φωτίζει

τον υπόλοιπο κόσμο σε σκότος βυθίζει.

Τη μυρωδιά σου σκορπώ σε λαγκάδια και κάβους

δελεάζω χρήματος κι οθόνης τους σκλάβους

τους καλώ λοιπόν στο τρελό πανυγύρι

που στήθηκε κάτω απ το νέο λιοπύρι

καί όλοι μαζί χορό νασου στήνουμε

χορεύουμε, τρώμε και ξέφρενα πίνουμε

Κι ανθίζει το γέλιο ξανά στα σκασμένα τα χείλη

την παλιά του την αιγλη αποκτάει το δείλι

η μέρα τελειώνει όπως κι ο χρόνος μαζί σου

και δεν πρόλαβα ακόμα να μοιραστώ το φιλί σου

καλύτερα όμως αφού δεν το 'θελα διόλου

σε θέλω δική μου και όχι του στόλου!!!

Τα πάντα θολώνουν και χτύπους ακούω

με βία και λύσσα το ξυπνητήρι μου κρούω

δεν θέλω να φύγω από τούτη τη χώρα

που έπλασα κι έζησα χαρούμενα τώρα. 

Γιατί όνειρο είναι το να μαι μαζί σου

ευλογιά και κατάρα το κάθε φιλί σου

αφού με σένα αισθάνομαι βράχος

και με σπάει το κύμα σαν είμαι μονάχος.

...

...
Σιωπή.

Υπάρχει κάτι το ωραίο στη σιωπή, μια συνενοχή, είναι κάτι που το μοιράζεσαι.

Δίνει την ευκαιρία στο Βλέμμα και το Σώμα να πάρουν επιτέλους πρώταγωνιστικό ρόλο.
Ν' ανθίσει ένα χαμόγελο, να χαριστεί ένα χάδι, να ταξιδέψει ένα βλέμμα.

Άλλες φορές λέει πολλά και κάποια από αυτά δεν θα μπορούσες να τα πείς ακόμα και αν ήθελες...

Υπάρχουν όμως και σιωπές που πληγώνουν. 

Που παγώνει ο χρόνος και συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις τίποτα να πείς με τον Άλλο.

Ή που ξέρεις τι θ' ακούσεις και δεν σ αρέσει καθόλου.

Ή που σ' αυτό το matrixιακό bullet time βλέπεις εκείνο το χαμόγελο, που δεν είναι για σένα.

Ή που ναι μεν ταξιδεύει το βλέμμα αλλά δεν είναι ευχάριστο το μύνημα που κουβαλά. 

Ναί η Σιωπή.

Ή μήπως οι Σιωπές?

Σαν τις Μοίρες ή τις Τέχνες.

Χαρακτηριστικές.

Απόμακρες.

Καλές.

Καλλές.

Σκληρές.

Τυχαίες.  
...

Ξενιτιά Μοναξιά

Πόσο είναι εύκολο ν' αφήσεις την οικία σου
να κάψεις, να μη δείς ποτέ την πρώην κατοικία σου?
Ακόμη κι έτσι θα τη βρείς στο σκοτεινό σοκάκι σου
στο χρονοντούλαπο αυτό που λένε μυαλουδάκι σου.

Όμως περιπλανόμενος δεν το μπορείς να μείνεις,
κάπου την παρακαταθήκη σου θα πρέπει να αφήνεις
Θα χτίσεις πάλι στο παλιό? στο πρώτο? οικόπεδό σου?
μήπως πιο πέρα πιά κοιτάς για νά βρεις τ' όνειρό σου?
Και πώς αποφασίζεις το, delete για να πατήσεις,
κι ό,τι ωραίο πέρασες σαν τσίχλα να το φτύσεις?

Μ΄αν πάλι τα κλειδώσεις σ' ένα κρυφό σεντούκι,
πίσω αυτό θα σε κρατά για να τραβάς το λούκι.
Κι όσοι ακόμα θέλουνε εσένα να χτυπήσουν
για να σε παγιδέψουνε αυτό θα απειλήσουν...

Ακόμα όμως και κανείς να μη σε κυνηγάει,
Καθένας βασανίζεται γι' αυτό που αγαπάει...