The Mucha Muse

Visual art : Zodiac (1896) by Alphonse Mucha (1860–1939), the Mucha Muse ;P

Rhymes it inspired by yours truly in Brunel Arts Weekly Creative Writing Class.

"She found at the market a headwear so quaint
at once she envisioned the picture it'd paint
when the next Filia's party with it she'd attend
her occult fascination could well start a trend.

The Faberge egg she wore in the front
and thought then was the time for a walk by the pond.
Diamond snowflakes danced in her hair,
her blonde font of magic that swirled in the air.
Now all of a sudden the stars in her clothes
starting coming alive and floating in droves
out of her gown and back to the skies
and if she were conscious, she'd not trust her eyes.

As, however, that wasn't the case,
towards the forest's allure she gave her chase.
The zodiac signs had written her fate
and her curious aloofness put up no debate.
I'd like to think she still dances on
with the pixies and fairies prancing along! "

The big austere scoreboard.

What is a win?
More importantly, which of them matter?
Is it the flashy ones?
The dominating ones?
The ones you need?
Or is it the ones you forfeit? The ones that just are not worth it. Where the cost may not be quantifiable or even reasonably close to the reward. The ones that keep you human. The ones character is made of. For its not always winning that is of utmost importance. Sometimes, it's how you play the game...

For games are not always fair, or fun or even winnable.
But how you go about them is always in your control.
And I know some games are really battles and yet others more like wars, but I have always believed that we define our experiences by our choice of perspective on them. It is that trivial and yet cosmical power that makes us masters of our fate. For tales are spun on characters and their agonies, perspectives and their clashes. And we care about them in their entirety. Otherwise there'd be no movies or books or fairy tales.
Only a big austere scoreboard. Which would be practical and yet hollow, kind of like the morals of our time...

Σ' αγαπάω...Να προσέχεις.

Να θυμάσαι άραγε τον διαχορισμό που είχα επιλέξει να προσδώσω στις δύο γραφές του Ρήματος;

Θα προσέξεις άραγε, τυχαία πια ή ίσως αυτή μου τη δημοσίευση;

Πιο σημαντικά, αλλά όχι συμπαντικά, θα έχει άραγε κάποιο νόημα για σένα;

Τί έχει απομείνει τελικά και υπήρξε άραγε αρχικά ή ποτέ κάτι;

Ανεξαρτήτως της απάντησης, πόσο αναπόφευκτο ήταν;

Benchmark και starting point και measuring stick χαρακτιρίζεσαι ενώ για άλλη μια φορά χαρακτιρίζομαι από αυτή την τόσο εκνευριστική για σένα διγλωττία, έναν εκνευρισμό που ποτέ δεν κατάλαβα όπως άλλωστε ούτε το πώς υπερπήδησες όπως δείχνουν οι επιλογές σου...

Επιλογές που δεν με περιλαμβάνουν και δεν ξέρω πια, ξεμωραμένη η θύμισή μου πλέον, αν ποτέ το έκαναν και με τι κίνητρα.

Ποτέ δεν κατάλαβα, ή δεν τόλμησα να αποδεχτώ ίσως, γιατί και πώς έφτασες να έχεις την καταλυτική σου σημασία...

Ή το τί ακριβώς συνέβη...

Αλλά τι σημασία έχει άλλωστε, δεν ξέρω καν το σκοπό αυτής της δημοσίευσης.

Ξαναδιαβάζοντάς τη κάτι μου λέει πως θα μ' άρεσε να έκλεινε έτσι ενώ κάτι άλλο με παροτρύνει να συνεχίσω,επιβεβεώνοντας μου τη διττή του ανθρώπου φύση...

Που παραλληλίζω με την φύση της όποιας, χεχ! άνευ χαρακτιρισμού πια, σχέσης μας για την οποία πρώτη θα 'θελα να πω μα δέυτερη θυμάμαι (αυτή μου η μνήμη και ανάγκη για ακριβολογία...) φορά αμφιβάλλω.

Και δεν είναι καν πρωτότυπο το σενάριο, χιλίαδες φορές το έχω ακολουθήσει νοητικά η δει να ξαναπραγματώνεται...

Γιατί κατά βάση όλοι οι μεγάλοι Έρωτες έτσι κάπως διαδραματίζονται, δεν ξέρω αν αφήνουν πάντα τη δυνατότητα Αγαπών (συνειδητοποιώ πως τα κεφαλαία με καθορίζουν και με τρόπο που τσινίζω, σπασμοδικά,αταβιστικά, χωρίς συνειδητή αιτία) ή αν το έκαναν στην περίπτωσή μας...

Με παρηγορεί ο παραλληλισμός (μέχρι και σε επίπεδο ονόματος) με τον παιδικό μου ήρωα-πρότυπο, τον Shrelock Holmes αλλά και η χρησιμότητα των στάσεων,συμβουλών των πιο πρόσφατων ενσαρκόσεων της μισής, κυνικής/πραγματιστικής πλευράς μου, House και Lightman.

Διότι όλοι μας έχουμε το κοινό της παράδοσης/εξαπάτησης/εξάντλησης της υπομονής σε/από/μιας Γυναίκας.

Του αλαζωνικού μα συντετριμένου με την αποτυχία,flamboyant, characteristic of our flair for the dramatic, του all-in μας. Σημειώνοντας πως κατέληξαν, η καθεμιά για τον καθένα να είναι οι μόνες που τους δίδεται το κεφαλαίο και δίκαια ή μη να χαίρουν της φαντασίωσης πως συγκεντρώνουν το ζενίθ των αρετών του φύλλου τους.

Συν τις άλλοις, η nagging σκέψη πως μάλλον δεν είμαι ο μόνος που έχει τέτοια βιώματα διόλου δεν με παρηγορεί, με θλίβει μάλιστα η παρατήρηση πως θα προτιμούσα μάλλον να υποφέρω μόνος κ ακατανόητος, τραγικά και αλαζονικά μοναδικός...

And there it is, an insight into my most private, unedited(?) thoughts, of the kind that go with insomnia and a wish for a drink and its subsequent denial. The same kind that tomorrow will be forgotten, mused upon but tonight just had to be said...

Παντοτινά αυτοαναφορικός και attention seeking,

puzzled Antonis.

P.S. Συνηδητοποιόντας πως είμαι ένας των φορέων του μυστικού του ονόματός σου, θυμάμαι την μοναδική προδοσία που σου καταλογίζω, παρότι είχε τις(σε έναν αθεράπευτο ιπποτισμό-ορθολογισμό δοσμένες αλλά με την ενδόμυχη επιθυμία να μην εισακουστούν) ευλογίες μου.Αλλά και την επαναναδυσή του προβλήματός μου, ενός εκ των δύο συναφών και μύριων άλλων ;)

P.P.S. Και αναλογιζόμενος την τυχαιότητα της ζωής που προβάλει το latest bedtime reading μου, τι θα μπορούσε να έχει γίνει και τί (μας?) μέλλει? Nobody knows what's gonna happen tomorrow, looking at the future is like looking at the cake; until you've tasted it, what do you really know? And by then,of course, it's too late...

Θα μ' άρεσε να κλείσω με κάτι αισιόδοξο, μιας και κατ' εσέ με χαρακτιρίζει ένα τέτοιο disposition, αλλά δύσκολα πια το βρίσκω και τι μου φταίει δεν ξέρω, ίσως φταίνε τα φεγγάρια, ίσως πάλι φταις και συ ή ίσως τελος τέλος εγώ που θέλω σε όλα αιτιολόγιση και άρχισα να μετράω...

The 90's through my eyes & other animals.

Be like Mike.

Cowabanga!
Wackamackafon!
Φατούρο!
Ζαβολιάρης!
Κάνεις τσατσιές.
Παγκότερμα.
Χ κι όλοι σας.
Δεν άλλαξε πορεία!
Σπόντα.
Με τους παλιούς.
Τζαρτζάρισμα.
Καhταρhαμένε!
Ουυυ!(στα party)
Αμπάριζα.
Έχω και τη μηδέν!
Παίξε μπάλα!
Δε σ' εχω φίλο.
Το 313!
Είμαι cool τύπος, να και η κολώνια μου!
Χλαπάτσες.
Paxos και ξερός.
Toy Story (χωρίς νούμερο!).
Lion King (ομοίως).
Aladdin.

Αυτό είναι ένα νοσταλγικό post.
Ένα (ακόμα?) από αυτά που δεν έχουν σκοπό να πουν κάτι συγκεκριμένο και γράφονται μόνα τους σχεδόν.
Ένα post με συναίσθημα.
Κάτι το χαμένο στη σύγχονη, αγχώδη σημερινή μας ζωή. Τη ζωή του "μην το πάρεις προσωπικά" και του ψυχρού υπολογισμού, του ηλεκτρονικού (αυτο-)ρουφιανισμού και (αυτο-)διαφήμισης.
Μα, τα μόνα πραγματα που μετράνε είναι αυτά που πέρνεις προσωπικα. Που "ανάβεις και κορώνεις" για αυτά, που τα κάνεις χωρίς να τα πολυσκέφτεσαι, που τα ζείς.

Ναι, έχουμε σίγουρα περισσότερες επιλογές από ότι παλιότερα. Σίγουρα μας βοηθά η τεχνολογία, αλλά μας σέρνει σιγά σιγά σε μια απομόνωση. Παραγγέλνω από το internet, κατεβάζω τις ταινείες και τη μουσική που θέλω(είχα γράψει μου, κάτι μας λέει αυτό νομίζω), ενημερόνομαι και διαλέγομαι και όλα αυτά σε ένα περιβάλλον που εξυμνεί την πρακτικότητα, πράγμα που αναπόφεκτα με οδηγεί στο "τι λόγο έχω να βγώ έξω?" Γιατί να μιλήσω ενόπιος ενοπίω?.
Και το χειρότερο είναι πως είναι ύπουλο. κάθομαι να δώ τα νέα, μια σείρα, να κάνω μια εργασία και ο περισσότερος κόσμος είναι ένα κλίκ μακριά. Κι έτσι, κλίκ με το κλίκ εγκλωβίζομαι σε ένα ψηφιακό κόσμο, τυφλά αλλά οικιοθελώς, σαν το ποντίκι που κυνηγόντας το τυρί κλείνεται στη φάκα.
Και δεν βλέπω κάν τα σίδερα, είτε γιατί μου 'ρχεται τόσο στενό το κλουβί που είναι το κεφάλι μου ανάμεσά τους, είτε γιατί είναι τόσο ψιλά που δεν τα βλέπω. Η γιατί όπως το λιοντάρι στον ζωολογικό κήπο, δεν έχω πέσει ακόμα πάνω τους αρκετές φορές και πιστεύω πως κάπου έχει άνοιγμα. Ειρωνία ε? Όπως φυλακισμένος είναι ο βασιλιάς της ζούγκλας, έτσι, πονειρά, αυτοφυλακίζεται και ο δεσμοφύλακάς του.
Σε μια μοχθηρή εκδοχή του "Frankeinstein" το τέρας διαφεντεύει τον δημιουργό του και σε μια απατηλά απλή των "I, Robot" και "Matrix" η μηχανή κυβερνά τον άνθρωπο. Τον κυβερνά προσφέροντάς του ολοένα και περισσότερες διεξόδους από την απογοητευτική ζωή του. Προσφέροντάς του τη δυνατότητα να γίνει "αρχηγός μιας φυλής", "ήρωας", "μάγος", μέχρι και να κάνει cyber sex(όπου σαν ηλεκτρολόγος μηχανικός οφείλω να αναρωτηθω: cyber τι?).
Όλα πλασματικά, όλα χωρίς να μοχθήσει, άκοπα.
Και νομίζω εδώ είναι το ζουμί της υπόθεσης. Ένας συνδυασμός φυγοπονίας, απελπισίας και απογοήτευσης από την ζωή αφού έχουμε όλοι σώσει τον κόσμο τουλάχιστον 3 φορές.
Είμαστε μαλθακοί και έχουμε μια αίσθηση πως θα έχουμε κ άλλη ευκαιρία και τίποτα δεν μετρα, όπως στα παιχνίδια. Όμως η ζωή είναι hardcore: Real time, infinite possibility, many obstacles, one shot, no save&load.

Εγώ και ο εγκεφαλικός μου τρόμος

Δεν ξέρω γιατί με επιρρεάζουν τόσο τα έργα τέχνης που αφορούν κάποιον που χάνει το μυαλό του.
Ίσως γιατί έχει μια παντοδυναμία ο εγκέφαλος, είναι εμείς κατά κάποιο τρόπο. Το υπόλοιπο σώμα είναι εργαλείο του/μας. Και ουσιαστικά, χάνοντας τον εγκέφαλο, χάνουμε την συνείδηση του Είναι μας.
Και αυτό νομίζω είναι από μόνο του τρομακτικό.
Το ότι όμως μπορεί να "συνομοτεί" εναντίον μας (κατάθλιψη κ απόφαση για αυτοκτονία, παραίσθηση που οδηγεί λόγω απώλειας συναίσθησης περιβάλλοντος σε θάνατο κ.α.) είναι κάτι το τρομερό. Είναι η ίδια μας η παραίτηση από τη ζωή, η ύστατη παραδοχή του fail μας.
Και η δράση μας προς διόρθωσή του.
Όμως γιατί, φτάνουμε να θέλουμε την εξόντωσή μας; Γιατί υπάρχει αυτός ο self-triggered, self-destructing μηχανισμός;

Maybe self-improvement isn't the answer.... Maybe self-destruction is the answer.  ~Chuck Palahniuk, Fight Club, Chapter 6

I'm pretty sure that's Zen.

Have you ever walked in to your house and saw another man sit on your favourite armchair and play your guitar?
And then, just as you're about to let 'im have it, you stop dead 'cause you realise "Man, he plays it better than me."

It goes a little bit like this: People are just naturally suited to doing things. Maybe you like the idea, but if you can't do it after a while, you never were that person anyway.

Class acts walking away: Wünderbar

Jerry Sloan has just resigned as a coach of 23 years for the Utah Jazz. That in itself is sad.
Jeff Fisher is likewise gone from the Tennessee Titans.
Both these men have been ambassadors of an "old-school" approach to their sports. A hard-nosed, no-excuses, cold-hard-facts effort to plow through the season. Both have failed, time and again, to reach that elusive championship and have always shown up to work the next day, ready to work towards it yet again, never quitting, always picking themselves up.
Both coaches have also been the definition of class acts. Never trash-talking the opposition, always giving credit where it was due and not shying away from their responsibilities.
They have also been known as "player's" coaches. People that athletes love to play for, because they don't sugarcoat things and are frank with the situations that arise. They take the drama away.
It would be wrong of me to say more than what is needed while talking about them.

However, I feel that this cannot be a coincidence. The Leagues are changing. They have become more of a show than a battle and these hard-working cool coaches don't feel the entertainment is worth the trouble. "You play to win the game."
There is also the notion of star players, some of whom do not behave with class about it. Fisher definitely had to work with one in Young and Sloan might have with Williams.
But, while their coaches tried to keep the issues internal and handle them with personal conversations, establishing and promoting a family sanctum as the locker room, the players did not share that view. They went to the Press, who blew things out of proportion, as it its job to do.
And so the mighty may have not fallen, but they walked away, signaling the end of an era. An era of hard work,class and accountability. And that is sad.
Sad, because just as the medium is the message, the show has become the sport.

Their departure also raises the question, will the resilience they stood for depart along with them?