ΝΑΙ βρήκα τα γυμνασιολυκειακά μου πονήματα!!!

Βλέπω ανθρώπους να θωρούν (μεσα)στου έρωτα (τη)μιζερια ο ήλιος τους να σβήνει, να πέφτουνε τ' αστέρια. Δεν ξέρω αν είναι φυσικό έτσι να τα βλέπουν και να εθελοτυφλούν στα όσα οι μοίρες έπουν Στα όσα η ζωή πρόθυμα θα τους δώσει, σαν θα ρθει καινούριο αίσθημα τα 2 να ενώσει. Να δούν ξανά το ηλιοβασίλεμα μ ερωτευμένου μάτι και να χαθούν σ ατέλειωτο ραχάτι με το καινούριο ταίρι τους, να γεμίζουν τ άδειο της χαράς ασκέρι τους. Ξέρω και πιότερο από σέ πως είναι να την χάνεις Εκείνη που ήθελες σύντροφο αιώνιο να κάνεις, Όμως μην απελπίζεσαι κι ο καιρός θα στα γυρίσει, όσα έχασες και σου 'χουνε κοστίσει! Σήκω το κεφάλι, τον ήλιο κοίταξε στα μάτια, Μάζεψε της καρδούλας σου τα χίλιαδυό κομμάτια. Στο μονοπάτι ξαναβγές σαν αναγεννημένος παρ'όλη τη χασούρα σου, σε γνώση κερδισμένος. και η επόμενη φορά το ίδιο ίσως πονέσει μπορέι (όμως) να ναι αυτή πυ για πάντα θα σε δέσει, γι' αυτό και σύ να μην στεναχωριέσαι δεν είσαι τόσο μόνος όσο ίσως περνιέσαι!!!! Μπορεί στην επόμενη στροφ' η ζωή να σου χαμογελάσει, δεν είναι κρίμα απο απελπίσιά αυτό να το χεις χάσει; (Χαμογέλα ρέ, τα ωραία έρχονται!!!!Γιατί νομίζεις ζούνε οι παππούδες? κάτι ξέρουν που από τη ζωή ακομα περιμένουν να τους ξοφλήσει!!!!)