Καλησπέρες, καλή χρονία.
Μου βγήκε λίγο thoughts like bullets through my brain, καλά να πάθω που γράφω ξενέρωτος.
Επίσης, και 'γώ τα ίδια σκατά είμαι.
Τείνουμε να δραματοποιούμε τα πράγματα που μας συμβαίνουν, όμως γιατί?
Τί είναι αυτό που μας κάνει να φαντασιωνόμαστε, και ακόμα χειρότερα, να ενσαρκώνουμε
ρόλους που κατακρίνουμε?
Μήπως τα έχουμε δεί όλα πια σε υστερικό βαθμό και αισθανόμαστε "λίγοι" όταν δεν αντιδρούμε ανάλογα?
Μήπως έχουμε τόσο πια αποστασιωποιηθεί λόγω της υπερέκθεσης που σχεδόν ονειροβατούμε και έτσι τίποτα δεν είναι αληθινό, "δεν μετράει", οπότε γιατί να μην το διακωμωδήσουμε/δραματοποιήσουμε/δοκιμάσουμε?
Μήπως, ερχόμαστε σε επαφή με τόσο κόσμο που για να καθοριστούμε, καταφεύγουμε σε μια ακόμα εντονότερη παρουσία?
Είμαστε όλοι ιδιαίτεροι και ξεχωριστοι, ε?
Νομίζεις, όταν έχεις 200 Μαρίες που αναρωτούνται για την απάθεια, 127 Πέτρους που λένε "το κάψαμε χτές", 500 bloggers που σχολιάζουν και το παίζουν έξυπνοι,55 friends που πήγαν από "single" σε "it's complicated" και 348 "ψαγμένους" που postάρουν "food for thought", what makes you so damn special?
So you overcompensate.
Enter the drama,
τα πομπώδη status, και οι "ηχηρές" διαγραφές.
Τα "είμαι μόλις 15 αλλά ακούω Def Leppard και Lynyrd Skynyrd και ας με κοροιδεύουν οι φίλοι μου" σε τελείως αγνώστους στο youtube.
Α! και η βαρεμάρα. Αυτός ο λήθαργος. Καhταρhααα!
Γιατί?
Επειδή,στο κάτω κάτω, όλα λίγο πόλυ τα 'χουμε ζήσει ή/και δεί. Και τα βαριόμαστε, γιατί δεν είναι special. Θέλουμε ένα 80's montage, ένα fast forward,στο 'καλό κομμάτι, στο "money shot", γιατί έτσι το 'χουμε δεί, αυτό περιμένουμε. Αυτό και τη σειρά μας στο spotlight.
So we front, to attract and keep the spotlight, deserved or not. But if everyone is so damn special and spotlight-worthy, the whole shit loses its point! So what do we do? We assign and cycle critics. The ones who applaud us, of course. And we're all too happy to scratch their backs in return. Με likes, "ωωωω κούκλα είσαι, χρυσή μου" κ.α.
Ε καί? Αυτό δεν γινόταν πάντα, σε μικρότερη ίσως κλίμακα? Έτσι λειτουργούμε, τον τροχό ανακάλυψες πάλι!
(Άσε που μερικές φορές μιζεριάζεις τους γύρω σου για να μη μιζεριάζεις μόνος σου, no wonder you like House) .
(On a side note:)
Είμαστε,μέσω facebook, όλοι ΜΜΕ.
Ρουφιανεύουμε,δημοσιεύουμε, σχολιάζουμε, παρουσιάζουμε (αυτο)διαφημίζουμε κ (αυτο)διαφημιζόμαστε.
Μπράβο μας. Από τη μία "δημοσιογράφοι, ρουφιάνοι, manipulators των Μαζών", και από την άλλη comments,tweets,shares on facebook mobile.
Με άλλα λόγια, (show)business as usual.
Ώπ, "ο χρήστης Mikro_lagoudaki σχολίασε την ανάρτησή σας", οπότε :
Thank you for your time, enjoy what's left of it! :)
Μου βγήκε λίγο thoughts like bullets through my brain, καλά να πάθω που γράφω ξενέρωτος.
Επίσης, και 'γώ τα ίδια σκατά είμαι.
Τείνουμε να δραματοποιούμε τα πράγματα που μας συμβαίνουν, όμως γιατί?
Τί είναι αυτό που μας κάνει να φαντασιωνόμαστε, και ακόμα χειρότερα, να ενσαρκώνουμε
ρόλους που κατακρίνουμε?
Μήπως τα έχουμε δεί όλα πια σε υστερικό βαθμό και αισθανόμαστε "λίγοι" όταν δεν αντιδρούμε ανάλογα?
Μήπως έχουμε τόσο πια αποστασιωποιηθεί λόγω της υπερέκθεσης που σχεδόν ονειροβατούμε και έτσι τίποτα δεν είναι αληθινό, "δεν μετράει", οπότε γιατί να μην το διακωμωδήσουμε/δραματοποιήσουμε/δοκιμάσουμε?
Μήπως, ερχόμαστε σε επαφή με τόσο κόσμο που για να καθοριστούμε, καταφεύγουμε σε μια ακόμα εντονότερη παρουσία?
Είμαστε όλοι ιδιαίτεροι και ξεχωριστοι, ε?
Νομίζεις, όταν έχεις 200 Μαρίες που αναρωτούνται για την απάθεια, 127 Πέτρους που λένε "το κάψαμε χτές", 500 bloggers που σχολιάζουν και το παίζουν έξυπνοι,55 friends που πήγαν από "single" σε "it's complicated" και 348 "ψαγμένους" που postάρουν "food for thought", what makes you so damn special?
So you overcompensate.
Enter the drama,
τα πομπώδη status, και οι "ηχηρές" διαγραφές.
Τα "είμαι μόλις 15 αλλά ακούω Def Leppard και Lynyrd Skynyrd και ας με κοροιδεύουν οι φίλοι μου" σε τελείως αγνώστους στο youtube.
Α! και η βαρεμάρα. Αυτός ο λήθαργος. Καhταρhααα!
Γιατί?
Επειδή,στο κάτω κάτω, όλα λίγο πόλυ τα 'χουμε ζήσει ή/και δεί. Και τα βαριόμαστε, γιατί δεν είναι special. Θέλουμε ένα 80's montage, ένα fast forward,στο 'καλό κομμάτι, στο "money shot", γιατί έτσι το 'χουμε δεί, αυτό περιμένουμε. Αυτό και τη σειρά μας στο spotlight.
So we front, to attract and keep the spotlight, deserved or not. But if everyone is so damn special and spotlight-worthy, the whole shit loses its point! So what do we do? We assign and cycle critics. The ones who applaud us, of course. And we're all too happy to scratch their backs in return. Με likes, "ωωωω κούκλα είσαι, χρυσή μου" κ.α.
Ε καί? Αυτό δεν γινόταν πάντα, σε μικρότερη ίσως κλίμακα? Έτσι λειτουργούμε, τον τροχό ανακάλυψες πάλι!
(Άσε που μερικές φορές μιζεριάζεις τους γύρω σου για να μη μιζεριάζεις μόνος σου, no wonder you like House) .
(On a side note:)
Είμαστε,μέσω facebook, όλοι ΜΜΕ.
Ρουφιανεύουμε,δημοσιεύουμε, σχολιάζουμε, παρουσιάζουμε (αυτο)διαφημίζουμε κ (αυτο)διαφημιζόμαστε.
Μπράβο μας. Από τη μία "δημοσιογράφοι, ρουφιάνοι, manipulators των Μαζών", και από την άλλη comments,tweets,shares on facebook mobile.
Με άλλα λόγια, (show)business as usual.
Ώπ, "ο χρήστης Mikro_lagoudaki σχολίασε την ανάρτησή σας", οπότε :
Thank you for your time, enjoy what's left of it! :)
Man, now I need a drink...
ΑπάντησηΔιαγραφήμάλλον οι friends σου είναι τσόλια
ΑπάντησηΔιαγραφήμπορεί κι αυτό
ΑπάντησηΔιαγραφήπαίρνεις ό,τι σου αξίζει με friend Mikro_Lagoudaki(ή έστω κάτι παρεμφερές) και facebook στα ελληνικά(κατ'αρχάς σε μπερδεύει)
ΑπάντησηΔιαγραφή