Ον λοστ τσανσιζ εντ αμπαντοντ ντριμζ

Λοιπόν, οι χαμένες ευκαιρίες πολύ μου τη δίνουνε. Εμπεριέχουν μέσα τους την ευτυχία και μια άλλη πραγματικότητα. Και είναι πολύ εύκολο να σε πλακώσουν, να σε βουλιάξουν σε ένα τέλμα αυτολύπησης.Γιατί έχουν μια μαγεία, τη μαγεία του ανεκπλήρωτου. Του φαντασιακού και άρα αψεγάδιστου, άθικτου από τη φθορά του Χρόνου και της Πραγματικότητας. Κι έτσι σε βασανίζουν. Αλλά και συ θες να βασανίζεσαι μαζί τους γιατί σε πάνε στην ονειροπόληση, μια σπάνια απόλαυση τελευταία θα λεγε κανείς καθώς τανάλιες ρεαλισμού και κυνισμού σφίγγουν το λαιμό της φαντασίας μας. Πρέπει να 'σαι σκληρός και καχύποπτος για να επιβιώσεις, να σκύβεις το κεφάλι και ν ασχολείσαι με το άμεσοο πρόβλημα, ενώ το σημαντικό είναι κάτω από τη μύτη σου. Και μην τολμήσεις να ονειρευτείς γιατί πότε κάποιο όνειρο πραγματώθηκε? Η Χώρα των Ευκαιριών? Ιμπεριαλιστικός Γίγας και μέγας προπομπός του πρακτικού και τεχνοκρατικού. Η Γη της Επαγγελίας? Κοίτα το μπορντέλο της Παλαιστίνης. Η πίστη στην επιστήμη? Ψυχρός πόλεμος και φόβος μέγας? Η ελευθερία λόγου? Πετάει ο καθένας την παπαριά του και κρύβεται πίσω από το δικαίωμά του ξεχνώντας την υποχρέωσή του.Η Δημοκρατία? Φτηνή δικαιολογία η διατήρησή της για πολέμους και καταπάτηση δικαιωμάτων.Σωστά?

Λάθος. Όλη αυτή η λογική είναι λάθος. Γιατί το να ονειρεύεσαι ρεαλιστικά αποτελεί παράδοξο και τροχοπέδη. Γιατί όλο αυτό το διαδραματιζόμενο σκηνικό είναι η πραγμάτωση ενός ονείρου το ίδιο, ένα όνειρο μακιαβελλικό ίσως, ποιός είπε πως και οι εφιάλτες δεν είναι όνειρα?Ε ναί λοιπόν, θα ονειρευτώ. Γιατί αυτό τρέφει την ψυχή μας. Αυτό είναι το κίνητρο πίσω από κάθε επίτευγμά μας.Αυτό είναι που κρατά την κατάθλιψη μακριά που επιτρέπει σην ελπίδα να υπάρχει.Το όνειρο.

Το όνειρο που είναι απατηλό πολλές φορές και απραγματοποίητο άλλες. Το όνειρο που μας τυφλώνει.Το όνειρο, που έιναι η άλλη όψη της χαμένης ευκαιρίας.Κι όμως, οι ευκαιρίες ξανάρχονται, μασκαρεμένες ίσως πάντως εκεί, στην επόμενη γωνία, και είναι το άγχος της επιλογής που σε παραλύει. Να στρίψω σ αυτή τη γωνία ή στην επόμενη? Και στη στροφή πρίν λίγο τι να κρυβόταν?

Και πώς τελικά να επιλέξεις? τα κριτήρια διαφέρουν όχι μόνο απ' άνθρωπο σε άνθρωπο αλλά και στον ίδο από εποχή σε εποχή. Επιλέγεις να ζήσεις το πιο κοντινό στ' όνειρό σου, γιατί έτσι. Ναι, γιατί έτσι. Διότι δεν υπάρχει σωστή και λάθος επιλογή, υπάρχουν όμως σωστοί και λάθος τρόποι αντίδρασης σ' αυτή και στο αποτέλεσμά της.
Άυτοί που κυνήγησαν τη Χίμαιρα, έζησαν, ενώ αυτοί που έμειναν πραγματιστές απλά επιβίωσαν.

Κι όμως το αισθάνομαι να χωλαίνει αυτό το κείμενο. Σαν να μη θέλω να το δημοσιεύσω. Κάτι με τρώει, με κάνει να αισθάνομαι παιδαριώδης,δεν ξέρω..Bah, to hell with it!

X-mas.Gone but not forgotten.

Ναι, τελικά τα Χριστούγεννα είναι για αυτούς τους ανθρώπους.
Τα μέλη της οικογένειας που δεν είναι πια μαζί μας.
Τα Χριστούγεννα είναι αυτό το σφίξιμο στο στομάχι όταν από συνήθεια πας να πείς "χρόνια πολλά παππού" και ο Παππούς δεν είναι εκέι.
Και όταν μετά περιμένεις να κόψει τη γαλοπούλα ο Πατέρας και λείπει και αυτός.
Έπειτα, Χριστούγεννα είναι όταν πας να φας από τους κουραμπιέδες της γιαγιάς αλλά κάτι σε ξενίζει στη γεύση, γιατί δεν έιναι της Γιαγιάς, η Γιαγιά πέθανε πέρσυ.
Χριστούγεννα είναι όταν μετά το φαί έρχεται η ώρα να δώσει τα δώρα η μαμά, αλλά ούτε Αυτή είνα εκεί.

Τα Χριστούγεννα είναι η εποχή που νιώθεις ότι μεγάλωσες γιατί γύρω σου στο τραπέζι κάθονται οι φίλοι σου και όχι των γονιών σου,
η εποχή που νιώθεις ότι είσαι γονιός γιατί βλέπεις πως πήρες το ρόλο τους
,η εποχή που είσαι πιά γέρος, γιατί εσένα τρέχουν ν αγκαλιάσουν τα παιδιά, να σου πούν χρόνια πολλά και να τους πείς ιστορίες.

Σ' όλους αυτούς τους απόντες αλλά όχι ξεχασμένους,από και για αυτούς, Χρόνια Πολλά!

Ένα κάρο γιατί.

Γιατί ο προδότης χτυπάει πισώπλατα?
Γιατί ο ερωτευμένος κοιτάει το αντικείμενο του πόθου του στα μάτια?
Γιατί οι μεγάλοι λόγοι απευθύνονται στο πλήθος και όχι στον καθένα χωριστά?
Γιατί είναι τόσο πρόβλημα να μην βλέπεις τη τύφλα σου?
Γιατί μας ενοχλεί να φορά ο άλλος σκούρα γυαλιά χωρίς λόγο?
Γιατί τα μεγάλα λόγια τα λέμε κοιτώντας το υπερπέραν κ όχι το συνομιλιτή μας?
Γιατί φοβόμαστε τόσο τον καθρέφτη?
Γιατί μας είναι unnerving οι τυφλοί?
Γιατί "για κοίτα με στα μάτια λοιπόν και θυμήσου"?
Γιατί ορκίσου ενωπίων?

Γιατί τα μάτια δε λένε ποτέ ψέμματα.

Το ακανόνιστο πολύεδρο.

Ψευδαισθήσεις.

Σενάρια που χτίσαμε για ν' αποφύγουμε αλήθειες που μας πονούσαν ή/και κατέρριπταν την κοσμοθεωρία μας?

Όνειρα που χάσαμε το κουράγιο να κυνηγάμε?

Η ζωή όπως θα έπρεπε να είναι?

Η απόλυτη κυριαρχία του σχετικισμού?

Η απόδειξη της κυριαρχίας των συναισθημάτων επί της λογικής?

Και όταν τελικά καταρριφθούν τότε πώς μπορούμε πια να εμπιστευτούμε το οτιδήποτε?
Μπορεί και αυτό να είναι μια ακόμα καλύτερα χτισμένη ψευδαίσθηση.
Και τότε ξέρεις πώς είναι να έχεις βγεί από το τρελοκομείο:
Δε σου φτάνεις, θες την επιβεβαίωση ενός τρίτου,τέταρτου, ν-οστού.
Και τους αμφισβητείς και αυτούς διαρκώς, και κυνηγόντας την απόλυτη απόδειξη για τον αν η Αγγελική σου πε καλημέρα σήμερα. Ύστερα αν υπάρχει Αγγελική. Τελικά αν σε άφησαν ποτέ απ' το τρελοκομείο ή το φαντάστηκες κ αυτό. Και ώ τι Ειρωνία, το κυνήγι της Αλήθειας σε οδηγεί στην Τρέλα.

Κι έστω ρε παιδί μου ότι τα γράφεις όλα στα παλιά σου Adidas.
Τί, τότε τάχα δεν είσαι τρελός?
Είναι υγιής η αμφισβήτιση, έτσι δεν είναι?

Τελικά όλοι στον κόσμο μας ζούμε κ που και πού ρίχνουμε κλεφτές ματιές στον κόσμο του διπλανού μας. Έτσι γιατί το γρασίδι έιναι πάντα πιο πράσινο στον κήπο του γείτωνα.
Και θα παλέψουμε μέχρι θανάτου για την τελευταία λεπτομέρια της κοσμάρας μας.
Δεν είναι απλά το περιβάλλον μας, ειναι εμείς.

Εμείς.
Το σύνολο των Εγώ που μετράνε λιγότερο από το ΕΓΩ μας αλλά ακριβώς επειδή το τονώνουν/διευκολύνουν τους επιτρέπουμε να υπάρχουν.

Υπάρχουν.
Δείξαμε πως το ρήμα αυτό είναι εξαιρετικά δύσχρηστο.

Χρήση.
Ο λόγος ύπαρξης του κόσμου για μας.

Εμείς.
Ένας ευγενικός τρόπος να πέις για σένα χωρίς να φανείς ψώνιο.

Ψώνιο.
Το νά 'χεις περισσότερη από τον άλλο κόσμο αυτοπεποίθηση.

Αυτοπεποίθηση.
Το χρυσόμαλλο δέρρας που χρειάζονται τ' αγόρια για να έχουν πιθανότητα να αποκτήσουν το άλλο χρυσόμαλο δέρρας τους, τα κορίτσια.

Κορίτσια.
Ένα κομμάτι του ανθρώπινου πληθυσμού που...

...
Σιωπή.
Δηλοτικό αμηχανίας, μεγάλης οικειότητας κ άλλα, αναληθέντα στο παρελθλον ή μη.

Παρελθόν.
Οι πραγματικότητες και οι ψευδαισθήσεις που βίωσαμε και μας έφεραν στην τωρινή.

Τώρα.
Η διαδραστική επιφάνεια της Ζωής.

Ζωή.
Υπαρξη με ουσία, με νόημα, πληρωτική.

Πλήρωμα.
Γέμισμα, Ευτυχία.

Ευτυχία.
Η Αίσθηση ότι αυτή η ύπαρξη μας αρκέι.

Αρκετό.
Επίθετο κυνηγημένο από την σύχρονη Αγορά.

Αγορά.
Εκεί που πληρούνται οι ανάγκες.

Ανάγκες.
Οι κακοτεχνίες της Ζωής λόγω κραυγαλέων Αντιθέσεων Ψευδαισθήσεων και Αληθειών,των συθετικών συστατικών της.

Τέλος.
Αναντίρρητο, μοναδική σταθερά μαζί με την άλλη όψη του, την Αρχή, στην μεταβολή του Χρόνου.

Όταν ήμουνα μικρός

Όταν ήμουνα μικρός
ο κόσμος δεν ήτανε θαμπός
είχε διαρκώς μια λιακάδα
και μια όμορφη φρεσκάδα.
Υπήρχε ελπίδα κά8ε μέρα,
μια καινούρια ανακάλυψη
κυνηγούσα στον αέρα
τα όνειρα και να τη η κατάληξη:
Σ' ένα απρόσωπο blog ξερνάω
πίκρες, απογοητεύσεις κ ότι άλλο μου κατέβει
ο,τι νίωθω πιο βαθία και ποτέ δεν το ξεχνάω
ένα δαιμόνιο που γυρνά κ αναπαμό γυρεύει,
ένα άγχος τρομερο, που μου βγαίνει σε κακία
ένα μυαλό ανήσυχο μα πάντα κατά βούληση
μια ανασφάλεια τρελή που ήδη βύθισε δυο πλοία
και ένα όνειρο τρένο που σκαλώνει στην εξέλιξη
μια απρόσωπη φιγούρα που παλεύω ν αγκαλιάσω
το ματωμένο παρελθόν που δεν πρέπει να ξεχάσω
τόσο κοντά και μακριά που φοβάμαι να την πιάσω
νιώθω, φίλε, καουμπόης που του πήρανε το λάσσο,
σε ένα μοτίβο απανθρωπιάς και χαμένης ευκαιρίας
έξω από τις συζητήσεις τις στερούμενες ουσίας
οδηγούσες σε δαιδάλους με την μπόχα συνουσίας
ενός μπαρόκ τρελοκομείου,βασιλείο της αφασίας
όμως κοίτα που τρόφιμοι βγάζουν άξαφνα το νόημα
δε σταματάνε οι κουβέντες τους μετά από καναδυό στιχομυθίες
ούτε ενθουσιάζονται για να απογοητευτούνε πρώιμα
από έρωτες, υποσχέσεις,στόχους πλάνα και φιλίες.

Όταν ήμουνα μικρός που λες
κι οι λέξεις είχαν σημασία
που έλεγα εύκολα το φταίς
και δεν υπήρχε προδωσία
όταν δε μ είχες αφήσει ξεκρέμαστο
επάνω στο γκρεμό
όταν ελέγες για κάθε τι ευχαριστώ,
όταν δεν είχες ξεχάσει
και δεν σ' έιχα απογοητέυσει
όταν δε σε είχα χάσει
και δεν είχα αλητέψει
όταν δεν με πονούσε περιοδικά η θύμισή σου
όταν δεν είχαν χαραχτεί λόγια σου μες το μυαλό μου
και δεν είχες γίνει ο πήχης μες από τη διαδρομή σου
όταν λοιπόν δεν είχε μπλέξει το εμείς με το εγώ μου
θυμάμαι μία σταθερά πριν το τότε κι ως τώρα
μέσα από το χάος που μας έφερε ως εδώ
μάγους γέρους δίχως δώρα
ν ανταλάσσουμε τους ρόλους σ' ένα έργο τραγικό
να λέει ο ένας "σ'αγαπώ"
και να τσακίζετ' η καρδιά του στ' άκουσμα του "ευχαριστώ".

Όταν ήμουνα μικρός και τίποτα δεν είχε γίνει
όταν υπήρχε σιγουριά πως θα αντέξω μες τη δίνη
όταν στάνταρ δεν υπήρχαν και νόημα είχε το για πάντα
όταν όλα ήταν αθώα και δεν ξέραμε για φράγκα
Τότε έιναι που θυμάμαι ένα συναίσθημα χαμένο
που το πήραν η βιασύνη και οι τόσες ανασφάλειες
και το σφίξαν πολυεθνικές με ανέσεις σαν τανάλιες
εκέι θέλω να γυρίσω, να μη ζω το πεπρωμένο
αφελές κ αλλοπαρμένο
παιδί μονάχα ευτυχισμένο.

Post Mortem

-"Ναι.

Λοιπόν.

'Ντάξει.

Τώρα θα πάω να τους τρελάνω.

Μιλάμε για τρελές πωλήσεις, Manager θα με κάνουνε!

Ώπ, πράσινο.

CRASH! KaBOOM!

"

Και κάπως έτσι πέθανα κ. Πέτρο μου.

Τώρα βέβαια, ξέρω πως ο τρόπος που πέθανα λίγη σημασία έχει,

πιότερο μετράει το πώς έζησα, όμως, να, δεν πρόλαβα!

Έτρεχα συνεχώς, να αυξήσω προσόντα, κέρδη, να μη λήξουν προθεσμίες, πίσω από τις γυναίκες, που ποτέ δεν απόλαυσα για πολύ, γιατί πού να κρατήσεις σχέση όταν δεν είσαι εκεί?

Έτσι λοιπόν, ρωτάω, μήπως θα μπορούσατε να μου δώσετε μια δεύτερη ευκαιρία?

Φαντάζομαι πως οι περισσότεροι κλάινε χτυπιούνται, διαφωνούν και καταλήγουν να ζητάνε το ίδιο όμως εγώ έχω λόγο, πώς θα κρίνεις μια ζωή που δεν έζησα?

-Εύκολα,Τέκνο μου, γιατί μόλις γύρισες από τη δεύτερη ευκαιρία σου!

Νέα Χρονιά

Λοιπόν έχω ν αναφέρω πως οποιαδήποτε προσπάθεια πρόβλεψης είναι τραγελαφική.

Ακόμα και όταν τα πράγματα προδιαγράφονται θα 'λεγες, τσουπ! Ο πονηρός θεούλης σου τη φοράει!

Ερωτικά, μαθητικά, υγείες, όλα τα καλούδια και μή ανακατεύονται στο καλειδοσκόπειο της ζωής δημιουργόντας μια ορχήστρα τυχαιότητας που παίζει μονότονα ένα αυτοσχεδιαστικό χαοτικό μοτίβο με κρεσέντα παραδοξότητας και εμάς κάθιδρους, αλαφιασμένους μαέστρους να προσπαθούμε χιλιετίες τώρα είτε να καταλάβουμε το μοτίβο, είτε να ελέγξουμε την ορχήστρα να παίξει αυτό που νομίζουμε ότι θέλουμε, κάτι επίσης ρευστό αλλά και προϊόν της ορχήστρας, κάτι δηλαδη αφ εαυτού παραπλανητικό και απροσδιόριστο, μάταιο αλλά και μοναδικό στόχο της ύπαρξης.

Άρα τι μένει σ' ένα μαέστρο να κάνει απ τη στιγμή που η ορχήστρα του δεν τον ακούει αλλά ούτε κ ο ίδος γνωρίζει αν θα του άρεσε αυτό που θα διέταζε να παίξει?

Είτε προσπαθεί ν αγαπήσει τα όργανα ένα ένα κ εντέλει και το σμείξιμό τους, είτε προσπαθεί ένα ένα να τα διορθώσει, είτε όλα μαζί είτε τέλος λέει πως όλα αυτά με τα όργανα είναι μπαρούφες και πως όποιος θέλει μπορεί κ όλα τ' άλλα είναι δικαιολογίες.

Δεν ξέρω κύριοι αλλά δεν νομίζω πως θα μάθω κιόλας...

Dear Diary,

Dear diary,

FUCK YOU!

So this is how it ends...

So this is how it ends...

Without a word, a moment, even a warning...

She tried to take the chance of that away.

She failed.

I said my goodbyes, my wishes.

But somehow she stole even that.

I feel Empty, Cheated, Used.

Yet somehow right.

And a fool.

So this is how it ends...

The Stinky Rat.

So, the end is nigh, time to rest, that's what you think pushing the wooden door o' the inn.

The room is dimly lit, a candle here and there, 'xcept for that corner table with the three figures engaged in whispering conversation and looking around every once in a while. It ain't a good inn and you know it. But it's the only one, so you'll take it seems to be the owner's answer to your thoughts as the dwarf-barman-inkeeper gives you that look which says: all you got to do is ask honey, and i'll give you what you need.Maybe not the quality i'm after you reply to yourself as you watch him polish a glass with a dirty handkechief.

Hey, wake up kid, what're you here for?
Surprised, you trun and notice the halfling waitress, who gives you a smile and says so?

Well, I'd like a room if that's allright...

Actually, it's more than allright, 'tis great, we just so happen to have a good room empty, head over to Ol' Jamdar and he'll give you the key!

You thank her and approach Jamdar who seems to have overheard your conversation 'cause he pulls out a key with a rune and says, upstairs, third door on your right, can't miss it! 3 copper a day and you get that, i must be loosing it to price that low!

You nod and go get your well deseved sleep.

But...

The Welcome

There's a man with a Fedora, a trenchcoat and a sax by the streetlight.

His eyes are closed but his melody suggests he's seen his share.

His share of life, that is.

The moody blues with the almost musing somehow highlighted "solos" meshes just fine with the sunset.

The setting sun casts a shadow on half of him, the embodiment of all the controversies of his musc and appearence, maybe even his thoughts...

Suddenly, he stops, lets out a whistle and brushes the sweat from his eyebrows.

He notices you.

He smiles, The name's Ivor,kid,welcome to this part of the desert.He goes on to tell you that in this little part of hell, staring that long at a man can bring you trouble faster than the crow flies, you're lucky he was off at his world.

You apologize, and offer your name and some money in return.

He brushes your hand aside, tells you money ain't an issue, if it were, he'd have robbed you blind by now, he'll take the name though, information is power in these lands.Much like everywhere else he adds, almost to himself.

You're tired, and he seems trustworthy as long as he doesn't have more to gain by not being.

So you ask him for a place to stay, your trip was exhausting.

He tells you the Stinky Rat's the place for you,maybe because there's no other inn in town!

You thank him and head along his index finger when he says, like an afterthought while the sax is almost at his lips: take care kid, you're gonna need it.

At last, your journey had ended.

Maybe only started, who knows?

Scumbags....

Deep down dirty music.

Low lights.
Bad to the bone ladies.
Loaded Dice.
The stench of Alchohol.

Sweaty bodies.

A low volume, high voltage ecstasy.

Looks that say too much.

Words that mean too little.

The whole bar is in tatters.

Broken glass populates the floor.

Three men on a dark corner table.

The Scumbags.

They don't care.

Punkt.

Hola!

Καλημέρες!

Η ζέστη κυβερνάει την Πάτρα και προστάζει λιώσιμο.
Εγώ εν γένει του αντιστέκομαι αλλά λίγο λίγο κερδίζει έδαφος.

Κοιμάμαι αργά και χάνω τη μισή μέρα.

Έχω δουλείες και δεν τις κάνω.

Σκάω.

Και δεν είναι από τη ζέστη...

Είναι πολλά μικρά πράγματα που stackάρουνε.

Ξέρεις, μικρολεπτομέρειες που μαζεύονται.

Δεν ξέρω τι μου γίνεται.

Άγνοια τριγύρω.

Γίνομαι κυκλοθυμικός, όχι τόσο από άποψη όρεξης, συναισθηματικής κατάστασης όσο υπομονής.

Random σκέψεις.

Πήρα 4 βιβλία, τα άρχισα αλλά όταν έχω μόνο 2 ώρες τη μέρα, σκατούλες.

Σκατούλες γενικώς.

Βαρέθηκα, έχει δίκιο ο Κώστας, πολύ τριβή ρε παιδί μου.

Βαρέθηκα την πόλη.

Θέλω να πάω Ευρώπη διακοπές, αλλά δεν βρίσκω κόσμο και μου λένε το είπα στην/ον Χ και ψήνεται αλλά τώρα έχουμε κανονίσει.

Σιχαίνομαι αυτή την Ασυνενοησία και έλλειψη προγραμματισμού.

Μια ζωή ο άνθρωπος κυνηγά τον έλεγχο και εμείς αρνούμαστε να κατακτήσουμε τα βασικά στοιχεία του.

Φταίω και δε μ αρέσει.

Punkt.

Παραγγελιά για ένα φίλο...(και με ίδια εμπνευση βεβαίως)

Τα ζουμπούλια μαράθηκαν,η Πόλις εάλω

και βγήκα στους δρόμους μονάχος να ψάλλω

πως δεν εχει ξημερώσει από τότε που λείπεις

και μιά νύχτα μαύρη ειν ο πλανήτης.

Μα τα μπλουζ μιας ψυχής που σόλο πια παίζει

στη δική μου καρδιά δεν έχουνε θέση

γιατί ξέρω καλά τα παιχνίδια του Χρόνου

καθώς και τ αναίσχυντα τερτίπια του Πόνου.

Οι Αρχοντες τουτοι εδώ κυβερνούνε

μα στη δική μου ψυχή ποτέ δε θα μπούνε

γιατί σε λίγο και πάλι μαζί θα βρεθούμε

κι αυτοί σαν προδότες θα παν να κρυφτούνε

τι όταν σε βλέπω ξανα γαληνεύω,

χωρίς να κινούμαι τη φύση σμιλεύω:

Απ τα μάτια σου φώς παίρνω και αρχίζω

θάμνους, βουνά και λουλούδια ραντίζω

κι ευθής τα πάντα απεκτησαν χρώμα

και μια ευωδιά αναβλύζει το χώμα,

Τη φωνή σου μοιράζω στην πλάση τριγύρω

τον τεμπέλη τον ήλιο μια γύρα να σύρω.

Μ' αυτός σαν ακούει το γλυκό καλεσμά σου

ξάφνου σαστίζει και μένει κοντά σου

Και μόνο για σένα καρδιά μου φωτίζει

τον υπόλοιπο κόσμο σε σκότος βυθίζει.

Τη μυρωδιά σου σκορπώ σε λαγκάδια και κάβους

δελεάζω χρήματος κι οθόνης τους σκλάβους

τους καλώ λοιπόν στο τρελό πανυγύρι

που στήθηκε κάτω απ το νέο λιοπύρι

καί όλοι μαζί χορό νασου στήνουμε

χορεύουμε, τρώμε και ξέφρενα πίνουμε

Κι ανθίζει το γέλιο ξανά στα σκασμένα τα χείλη

την παλιά του την αιγλη αποκτάει το δείλι

η μέρα τελειώνει όπως κι ο χρόνος μαζί σου

και δεν πρόλαβα ακόμα να μοιραστώ το φιλί σου

καλύτερα όμως αφού δεν το 'θελα διόλου

σε θέλω δική μου και όχι του στόλου!!!

Τα πάντα θολώνουν και χτύπους ακούω

με βία και λύσσα το ξυπνητήρι μου κρούω

δεν θέλω να φύγω από τούτη τη χώρα

που έπλασα κι έζησα χαρούμενα τώρα. 

Γιατί όνειρο είναι το να μαι μαζί σου

ευλογιά και κατάρα το κάθε φιλί σου

αφού με σένα αισθάνομαι βράχος

και με σπάει το κύμα σαν είμαι μονάχος.

...

...
Σιωπή.

Υπάρχει κάτι το ωραίο στη σιωπή, μια συνενοχή, είναι κάτι που το μοιράζεσαι.

Δίνει την ευκαιρία στο Βλέμμα και το Σώμα να πάρουν επιτέλους πρώταγωνιστικό ρόλο.
Ν' ανθίσει ένα χαμόγελο, να χαριστεί ένα χάδι, να ταξιδέψει ένα βλέμμα.

Άλλες φορές λέει πολλά και κάποια από αυτά δεν θα μπορούσες να τα πείς ακόμα και αν ήθελες...

Υπάρχουν όμως και σιωπές που πληγώνουν. 

Που παγώνει ο χρόνος και συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις τίποτα να πείς με τον Άλλο.

Ή που ξέρεις τι θ' ακούσεις και δεν σ αρέσει καθόλου.

Ή που σ' αυτό το matrixιακό bullet time βλέπεις εκείνο το χαμόγελο, που δεν είναι για σένα.

Ή που ναι μεν ταξιδεύει το βλέμμα αλλά δεν είναι ευχάριστο το μύνημα που κουβαλά. 

Ναί η Σιωπή.

Ή μήπως οι Σιωπές?

Σαν τις Μοίρες ή τις Τέχνες.

Χαρακτηριστικές.

Απόμακρες.

Καλές.

Καλλές.

Σκληρές.

Τυχαίες.  
...

Ξενιτιά Μοναξιά

Πόσο είναι εύκολο ν' αφήσεις την οικία σου
να κάψεις, να μη δείς ποτέ την πρώην κατοικία σου?
Ακόμη κι έτσι θα τη βρείς στο σκοτεινό σοκάκι σου
στο χρονοντούλαπο αυτό που λένε μυαλουδάκι σου.

Όμως περιπλανόμενος δεν το μπορείς να μείνεις,
κάπου την παρακαταθήκη σου θα πρέπει να αφήνεις
Θα χτίσεις πάλι στο παλιό? στο πρώτο? οικόπεδό σου?
μήπως πιο πέρα πιά κοιτάς για νά βρεις τ' όνειρό σου?
Και πώς αποφασίζεις το, delete για να πατήσεις,
κι ό,τι ωραίο πέρασες σαν τσίχλα να το φτύσεις?

Μ΄αν πάλι τα κλειδώσεις σ' ένα κρυφό σεντούκι,
πίσω αυτό θα σε κρατά για να τραβάς το λούκι.
Κι όσοι ακόμα θέλουνε εσένα να χτυπήσουν
για να σε παγιδέψουνε αυτό θα απειλήσουν...

Ακόμα όμως και κανείς να μη σε κυνηγάει,
Καθένας βασανίζεται γι' αυτό που αγαπάει...

ΝΑΙ βρήκα τα γυμνασιολυκειακά μου πονήματα!!! vol 3

Στης αγάπης το στρατόπεδο ψάρακας πάντα μένεις Και δεν υπάρχουν βύσματα σκοπιές για ν' αποφεύγεις Φύλλο πορείας για καψώνια σου 'χουν δώσει Και δεν υπάρχει και κανείς να σε γλιτώσει Γιατί ο φίλος ο καραβανάς εχτές ε-απολύθη Μέχρι την επόμενη επιστράτευση το πρόβλημα τ' ελύθη  Έμειναν τα κάγκελα για σε παρηγορία Και μόλις σε αφήσαν σε περίμενε αγγαρεία

ΝΑΙ βρήκα τα γυμνασιολυκειακά μου πονήματα!!! vol 2

Στη ζωή σου θ' ανταλλάξεις το χρόνο σου με χρήμα Και δε θα το σκεφτείς διόλου πως είναι κρίμα Ενέργεια να ξοδεύεις για κέρδος αλλονών Ακόμα μια στατιστική των περιοδικών Όμως εγώ δεν είμαι 'δω να «σκέφτομαι για σένα» Όπως σου 'πανε διάφοροι σαν ήσουνα παρθένα Τότε π' ακόμα άκουγες γερόντων συμβουλή «της δίνω από την πείρα μου μήπως και σωθεί» Είμ' εδώ για σου δώσω σημεία ν' αμφιβάλλεις Στης πλάτης τη φαρέτρα σου βέλη πολλά να βάλεις. ʼσε το κουστούμι σου και ζήσε τη στιγμή Γιατί θα παρέλθει και θα 'χεις χάσει το ζουμί Μην καταλήξεις να γενείς αυτό που τώρα φτύνεις Εκείνο που σφοδρότατα κι από μακριά το κρίνεις…

ΝΑΙ βρήκα τα γυμνασιολυκειακά μου πονήματα!!!

Βλέπω ανθρώπους να θωρούν (μεσα)στου έρωτα (τη)μιζερια ο ήλιος τους να σβήνει, να πέφτουνε τ' αστέρια. Δεν ξέρω αν είναι φυσικό έτσι να τα βλέπουν και να εθελοτυφλούν στα όσα οι μοίρες έπουν Στα όσα η ζωή πρόθυμα θα τους δώσει, σαν θα ρθει καινούριο αίσθημα τα 2 να ενώσει. Να δούν ξανά το ηλιοβασίλεμα μ ερωτευμένου μάτι και να χαθούν σ ατέλειωτο ραχάτι με το καινούριο ταίρι τους, να γεμίζουν τ άδειο της χαράς ασκέρι τους. Ξέρω και πιότερο από σέ πως είναι να την χάνεις Εκείνη που ήθελες σύντροφο αιώνιο να κάνεις, Όμως μην απελπίζεσαι κι ο καιρός θα στα γυρίσει, όσα έχασες και σου 'χουνε κοστίσει! Σήκω το κεφάλι, τον ήλιο κοίταξε στα μάτια, Μάζεψε της καρδούλας σου τα χίλιαδυό κομμάτια. Στο μονοπάτι ξαναβγές σαν αναγεννημένος παρ'όλη τη χασούρα σου, σε γνώση κερδισμένος. και η επόμενη φορά το ίδιο ίσως πονέσει μπορέι (όμως) να ναι αυτή πυ για πάντα θα σε δέσει, γι' αυτό και σύ να μην στεναχωριέσαι δεν είσαι τόσο μόνος όσο ίσως περνιέσαι!!!! Μπορεί στην επόμενη στροφ' η ζωή να σου χαμογελάσει, δεν είναι κρίμα απο απελπίσιά αυτό να το χεις χάσει; (Χαμογέλα ρέ, τα ωραία έρχονται!!!!Γιατί νομίζεις ζούνε οι παππούδες? κάτι ξέρουν που από τη ζωή ακομα περιμένουν να τους ξοφλήσει!!!!)

Barrage posting for the win!

Για να ξέρετε:

1) Δεν γράφω Ποίηση ούτε Τραγούδια. Γράφω στίχους. Οι διαφορες υπάρχουν.

2) Είμαι αρκετά αλαζών και εχω αρκετή πίστη σε μένα ώστε να είμαι σχεδόν πάντα καλά οπότε μην κάνετε σχόλια για  να με παρηγορησετε, αν το χω ανάγκη με εκφράζει το face to face, ευχαριστώ όμως για την χειρονομία.

Επιμύθιο στο "τα λεμε" αλλά δεν τα λέμε:

Με διασκεδάζουν τα τυπάκια που σου λένε 2 κουβέντες και πετάνε ένα "τα λέμε" και εξαφανίζονται. Αφού ξέρεις ότι δεν θα τα πούμε και μιλάμε απλώς διότι δεν έχουμε κάτι καλύτερο να κάνουμε, γιατί υπόσχεσαι κάτι που δεν θα πραγματοποιήσεις?

Και το πράγμα γίνεται ακόμα χειρότερο όταν δεν έχεις πλέον πραγματα να πεις με κάποιον ενώ είχες και θα 'θελες να έχεις. και μετα απο 2-3 μηνύματα στα οποία ουσιαστικά σε "γειώνει" σου πετάει ενα τα λέμε με αυτα τα σπαστικά θαυμαστικουλια της χαρούμενης διαθεσης κ υπόσχεσης που και οι δύο ξέρετε πως δύσκολα(για να μην είμαι απόλυτος) θα πραγματοιποιηθεί.

Δεν ανεχομαι να με κοροϊδεύουν κααταμουτρα.
 

"τα λέμε" αλλα δεν τα λεμε

Θέλω να μου μιλάς
να μου γελάς
να μοιράζεσαι τους χτύπους της καρδιάς
τη ζεστασιά μιας αγκαλιάς

Με μενα μόνο

Μια ραψωδία μυστική, για μένα μόνο

Μου λείπεις. Και θλίψη γίνεται η σιωπή...

Σπάσ'τη και δώσε μου οξυγόνο
και ναι, θα ξεχάσω όλο τον πόνο
θα σβήσω τον ανούσιο το χρόνο
που χωριστά μας βρήκε, λίγο μόνο

λίγο που μου 'γινε Βουνό, και πνίγει

κάθε χαρά, και μια πληγή στη θέση της ανοίγει.

"λίγο"-"πολύ", τι σημασία έχει?
χρόνος που χάνεται κι αυτός δε το αντέχει
το να μην έχει Νόημα,Στόχο,Χαρά, Ελπίδα
ο Ανόητος που την καρδία εδιάλεξε γι' ασπίδα
ξέρει πως όλο αυτό είναι η ανθρωπιά του.

Κρύο.Παντού Κρύο. Μοναδιαίο Κρύο

Πάει καιρός που ένοιωσε τη ζεστασια του "2"

Μέρες απλές, κενές κι ανούσιες

Τα βράδια?
Ω, τα βράδια είναι τα χειρότερα. 

 

Hello World

Λοιπόν μιας και ο κόσμος όλος σημερα εχει blog και μ' άρεσε ο τροπος που το χρησιμοποιούν κάποιοι αποφασισα κ εγώ να ξεκινήσω ενα... Δεν υπόσχομαι τίποτα