Το λεωφορείο και εμείς,μια διαδρομή.

Πότε θα πάψουνε τα τρένα να γυρνάνε,
όταν πίσω βλέπει το κάθισμα στο λεωφορείο,
και η ζωή γίνεται ανασκόπιση
ενώ το ντίσκμαν παίζει μουσικές ξεχασμένες
κι όμως οικείες,τόσο γνωστές
όσο να σιγοντάρουν τους στοχασμούς χωρίς να τους εκτροχιάζουν
καθώς ξετιλίγεται ο περασμένος δρόμος και τα τοπία ξεκαθαρίζουν
ενώ παραδόξως οι λεπτομέριες ξεθωριάζουν
και μένει μια ουσία αλλοτινή, χωρίς αξία...

Πότε θα πάψουνε οι ρόδες να γυρνάνε
ενώ σταματάει να συστρέφεται το λεωφορείο,
που τράκαρε καθώς γύρναγες μπροστά, να δεις το δρόμο να απλώνεται,
ν' ανοίξει ο νους σου.
Μόνο που δεν το 'θελες κυριολεκτικά, μειδιάς ενώ εξαυλώνεσαι,
σ' ένα τοπίο αχανές, έρημο, στη μέσα σου γαλήνη
όπου ο Χρόνος είναι απών, και 'συ ο μόνος Άρχων,
πρίγκηπας των πάντων, φτωχός ζωής
ελεύθερος ορίων τε και τιμημάτων
κι όμως φυλακισμένος στο Εγώ
αναζητώντας το Εμείς
που χάθηκε στη διαδρομή
την πιότερο ταξιδεμένη.