Some of this and some of that.

Some people write,
some people read.
Makes all the difference you need
to tell a poet from a grunt,
a butterfly from an ant
and those who can from those who can't.

Some people sit on the fence
they're just trying to make sense
of the storm raging on
till the ring of the phone
or the meet with a gaze
lifts them up from their laze
ushers them into action,
by igniting a passion,
they thought forever was gone,
giving them reason to moan.
But it's always been there,
just suspended mid-air
and awaiting a spark
to like a champion charge back.

Some people think
while others do
and you don't pick which one is you.
So you can only hope
you have mentality to cope.
'Cause no one can hide
from the Judge who lives inside.

Η Βροχή ξεπλένει το Αίμα.

Η βροχή έφυγε και άφησε πίσω της μια κόκκινη σκόνη.
Λάσπη.
Η Βροχή ήταν βρόμικη, σαν τις ψυχές των ανθρώπων της πόλης που επισκέφτηκε.

Ο Κάηλ είχε πιεί το μισό από το ουίσκι του και σ αυτό όφειλε την ποιητική του διάθεση, πράγμα φυσικό αλλά που ερχόταν σε ευθεία αντίθεση με το αναμενόμενο από ένα πληρωμένο φονιά που μόλις είχε ξεφύγει από τους μπάτσους μετά τη δημόσια δολοφονία που έφερε εις πέρας.
Τις καινούριες ουλές του θα τις όφειλε στην ροπή του για το δραματικό, που τον ώθησε να μπεί στην εταιρία Κβίμαν σαν αντιπρόσωπος της φίρμας δικηγόρων που συνεργαζόταν η εταιρεία, να εισβάλει με ύφος αγέρωχο στο γραφείο του Τζον Κβίμαν, να μπεί παγώνοντας με το βλέμμα του τη γραμματέα του κα να τοον μαχαιρώσει γρήγορα αλλά με φονική ακρίβεια.Και όλα αυτά πίσω από τους γυάλινους τοίχους που είχε ο Κβίμαν έτσι ώστε οι υπάλληλοί του να ξέρουν ότι τους παρακολουθούσε. Τελικά όμως το τελευταίο, ψυχρό γέλιο το είχαν αυτοί. Η σκέψη έκανε τον Κάηλ να χαμογελάσει και το μετάνιωσε καθώς το πλευρό του διαμαρτηρήθηκε έντονα κ αυτός βλαστήμησε.
Παρόλα αυτά η δίαθεσή του ανέβηκε κάμποσο κατεβάζοντας αντίστοιχα τη στάθμη του Καπετάνιου Τζάκ και ο Κάηλ κόντεψε ν αντιδράσει πραγματικά στην ανάμνηση του φρουρού που έκανε το λάθος να του ορμήσει, όπως και πριν, ο Κάηλ πήγε να περιστρέψει τον κορμό του αποφεύγοντας το χτήπημα και αφήνοντας το μυαλό του να διαλέξει μια από τις κινήσεις των πολεμικών τεχνών που κατείχε να αχρηστεύσει τον φρουρό. Συνειδητοποίσε πως δε θυμόταν το ανέβασμα των σκαλιών,σιγά μην παγίδευαν εναν επαγγελματία σαν κ αυτόν στο ασανσέρ,θυμόταν όμως τον κρότο της πρώτης σφαίρας της ημέρας καθώς οι ειδοποιημένοι από κάποιο ψύχραιμο υπάλληλο μπάτσοι τον κύκλωνας από μακρυά...
Ο αριθμός τους έπεσε στο ήμισι μαζί με τα κορμιά των δυο που διάλεξε να χαρίσει τον γρήγορο θάνατο με τα επιστρεφόμενα μαγικά στιλέτα του. Χωρίς να τα περιμένει ή να κόψει ταχύτητα, γύρισε προς τα πίσω και τράβηξε τις δίδυμες μπερέτες του τη στιγμή που οι δυο αντίπαλοί του έσκιζαν με τις σφαίρες το μάγουλο και το πλευρό του. Χρησιμοποιώντας την ορμή της σφαίρας για να ενισχύσει την βουτιά του, βρήκε καταφύγιο πίσω από μια κολώνα, απ όπου όρθιος, με το σώμα του και το χέρι του να σχηματίζουν Γ πέτυχε στο κεφάλι τους δυο φρουρούς με ισάριθμες ψύχραιμες βολές μέσα από τον πανικό των σφαιρών που σπαταλούσαν οι αντίπαλοί του προσπαθώντας να τον καθηλώσουν.
Το κενό μνήμης χτήπησε πάλι, ενισχημένο από την τελευταία, λαίμαργη γουλιά ουίσκυ, και ο Κάηλ βρέθηκε να παλεύει με ένα θυριώδη αλήτη που είχε βάλει στο μάτι το παλτό του. Ο Κάηλ το αγαπούσε το παλτό του, είχε αιμορραγήσει κάμποσες φορές μέσα σ' αυτό, κ έτσι δε δίστασε να πετάξει τον τύπο στον τοίχο με άλλη μια χρίσιμη λαβή. Όμως το αληταράς δεν ήταν μόνος, όμοιος στη δειλία και τη βρομιά με τους μπάτσους της πόλης, εκτελούσε πειθήνια εντολές, τις εντολές του "γεράκου" που προσποιούμενος ελεημοσύνη παρέσερνε τους καλόπιστους στο σοκάκι τους και που τώρα κάρφωνε το μαχαίρι του στον δεξί πνεύμονα του Κάηλ. Άστοχη επιλογή, όπως και το να του την πέσουν σκέφτηκε ο δολοφόνος, αφού στην αριστερή πλευρά ο αδαής ίσως να τον είχε πετύχει στην καρδιά καθυστερόντας τον ίσως αρκετά ώστε να τον συλήσουν, αφού η έμφυτη ικανότητα του της αναγέννησης θα τον επανέφερε, ίσως όχι τόσο γρήγορα και εντυπωσιακά όσο τον Γούλβεριν,αλλά το ίδιο αποτελεσματικά.
Επιτέλους ο Κάηλ κοιμήθηκε, έχοντας πάντως την αίσθηση ότι τον παρακολουθούσαν.
Ήξερε πως κάτι τέτοιο ήταν απίθανο αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να προετοιμάσει νοερά την εξαφάνισή του.

Το λεωφορείο και εμείς,μια διαδρομή.

Πότε θα πάψουνε τα τρένα να γυρνάνε,
όταν πίσω βλέπει το κάθισμα στο λεωφορείο,
και η ζωή γίνεται ανασκόπιση
ενώ το ντίσκμαν παίζει μουσικές ξεχασμένες
κι όμως οικείες,τόσο γνωστές
όσο να σιγοντάρουν τους στοχασμούς χωρίς να τους εκτροχιάζουν
καθώς ξετιλίγεται ο περασμένος δρόμος και τα τοπία ξεκαθαρίζουν
ενώ παραδόξως οι λεπτομέριες ξεθωριάζουν
και μένει μια ουσία αλλοτινή, χωρίς αξία...

Πότε θα πάψουνε οι ρόδες να γυρνάνε
ενώ σταματάει να συστρέφεται το λεωφορείο,
που τράκαρε καθώς γύρναγες μπροστά, να δεις το δρόμο να απλώνεται,
ν' ανοίξει ο νους σου.
Μόνο που δεν το 'θελες κυριολεκτικά, μειδιάς ενώ εξαυλώνεσαι,
σ' ένα τοπίο αχανές, έρημο, στη μέσα σου γαλήνη
όπου ο Χρόνος είναι απών, και 'συ ο μόνος Άρχων,
πρίγκηπας των πάντων, φτωχός ζωής
ελεύθερος ορίων τε και τιμημάτων
κι όμως φυλακισμένος στο Εγώ
αναζητώντας το Εμείς
που χάθηκε στη διαδρομή
την πιότερο ταξιδεμένη.

Put the pedal to the metal?

Having a car is like having a child.

There's the magic moment of birth, when it roars to life,with raw potential ready to be molded.
There's the staggering baby steps, the first few drives when you're taking the first few drives and have you jostle each other for control.
There's the comfortable period of childhood when you go on safe, known routes, adhering to speed limits like they read bible quotations and not numbers put there by other people for average drivers.
And then you hit adolescence. You wonder, just what this kid can do...And you have total control on how it reacts to external stimuli and whether it will get them at all. For instance, you control weather you will try to go 100 mph or not and on what road conditions, if at all.

And if you hadn't worried until then, you certainly will now. Because you hold at least one life on your hands.Only your grip on them is slipping. I mean, cars need the smooth handling rebellious teenagers do to smoothly transcend puberty and take you from happy-go-lucky,gun-ho neophyte to complete driver.

You should keep in mind that driving(and life, it seems) is transportation, not competition.

But the joy, oh pure ,sheer joy of life/driving is breathtaking.Any kind of controlled movement potentially leads to such harmonic swings,swirls and curves that transportation isn't felt and there is only motion, that almighty power of seeing your thoughts materialize.
That's driving.

Inspi-Ration

Some call her muse, some call her whore,
others divine, still more a drug
the quintessence to few, but a nuisance to more
known as the thrill, or even bug.

She may seem distant, she's so close,
she taunts and leaves u all alone.
The lowliest trash, the delicate rose,
the love hotel, your childhood home.

Some call her dove, but more a fairy,
nonexistent she's deemed by lots.
To some she's moody,and others view her merry,
devious and out of sight to plot.

She may hide in the street,on a passersby rant,
you can find her in a book,a movie or a tree.
She may be life, a painting or the cat in the hat
But she's always a woman for me.

The hands that built America..

"You've gotta live with your dreams, don't make them so hard."-U2

Μια ενδιαφέρουσα άποψη, που θέτει δυο θέματα.

Από τη μια, τα όνειρά μας όντως έχουν βάρος, είναι τα σταθμά με τα οποία μετράμε την επιτυχία και φέρνουν την ευτυχία στη ζωή μας. Με άλλα λόγια, όσο πιο μεγάλα όνειρα έχεις, τόσο πιο πιθανό είναι να είσαι δυστυχισμένος.Βέβαια, λόγω αυτής τους της ιδιότητας αποτελούν και εξαιρετικά κίνητρα.Γιατί η ευτυχία είναι τουλάχιστον ένας από τους σκοπούς της ζωής μας, ε? Μη το ξεχνάμε αυτό και μην κυνηγάμε απομιμήσεις της προπαντός. Αυτό που κάνει άλλους ευτυχισμένους ίσως να μην κάνει εμάς, κ αυτό επειδή έχουμε άλλα όνειρα. Με άλλα λόγια, είναι τα όνειρά σου δικά σου?

Από την άλλη, τα όνειρα δεν υπάρχουν για να 'ναι εύκολα ή δύσκολα, απλά υπάρχουν. Επίσης, ακόμα και αν μπορούσες,γιατί να τ' αλλάξεις? Τα όνειρά σου είναι μέρος του ποιός είσαι. Και με το να τα αλλάζεις συνειδητά απλά κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου.Και για να θέλεις να κρυφτείς πίσω από το δάχτυλό σου κ μάλιστα από σένα,κάτι δεν πάει καλά. ξέρεις τι? Η πραγματικότητα δεν ανταποκρίνεται στο όνειρό σου και εσύ αντί να παλέψεις με την πραγματικότητα, συνθηκολογείς με τον εαυτό σου.

Επίσης όπως απάντησε και η (Κουκ)Λάρα Κροφτ:"(I don't do anything the easy way because) I don't want to disappoint you."
Είναι πιο εντυπωσιακό να πραγματώνεις το απίθανο, πως να το κάνουμε τώρα?
Βέβαια, παραδέχεσαι πως είσαι λίγο μαζόχας αφού ξέρεις ότι υπάρχει πιο εύκολος δρόμος και δεν τον ακολουθείς,εκτός αν αυτό γίνεται για ηθικούς λόγους.

Τελικά, You've gotta live with your dreams, so make them hard.Έτσι θα 'λεγαν αυτοί που έχτισαν την Αμερική, οι μετανάστες της, κύριε Bono.

Η γοητεία της απλότητας.

Καλη...μέρα, καλή χρονιά.

Οι δύο άνθρωποι που μ' έχουν αγαπήσει μέχρι τώρα μου έχουν επανηλημμένα προτίνει να τα παίρνω όλα πιο απλά, να μην αναλύω, να ζω αβίαστα.

Έχω επανηλημμένα και πεισματικά αρνηθεί, πιστεύοντας πως για να μάθεις πρέπει ν αναλύσεις συνειδητά, να σπάσεις το πέπλο του 1st person view και να αποστασιοποιηθείς, ώστε να δείς το μοτίβο, την ευρύτερη εικόνα, αυτή που κρύβει τον "τύπο", τον κανόνα.

Έχω όμως χάσει πολλά μ' αυτή μου τη στάση.Έχει συνεισφέρει στο να "χάσω" τον έναν από τους δυο προαναφερθέντες.Μ' έχει κάνει ψυχρότερο ίσως, υπό την έννοια ότι προσπαθώ συνεχώς να αλιεύω πληροφορίες. Μ' έχει κάνει δυστυχή, γιατί δε μ' αφήνει να ζήσω το τώρα, αλλά με βάζει ν' ανησυχώ για το μετά. Μ' έχει κάνει πεισματάρη, να γυρίζω γύρω από τις αιτίες μιας αποτυχίας περασμένης, προσπαθώντας να αποφύγω μελλοντικές και δυσκολεύοντας την πρόοδό μου.

Είμαι βέβαια σοφότερος λόγω αυτής, αλλά πόσο πιο χαρούμενος θα ήμουν χωρίς αυτή?

"Άν...ίσως και να...". Φράση που στοίχειωσε το μυαλό μου.Και που οφείλεται στην ανάλυσή μου.
Και που πετόντας τη δεύτερη, απελευθερώθηκα και από την πρώτη.Έχω ξαναπεί πως οποιαδήποτε προσπάθεια πρόβλεψης είναι μάταιη.Κατανόησης όχι, αλλά πρέπει πρώτα να ζήσεις κάτι για να το κατανοήσεις.Και είχα πάψει να Ζώ.

"And spiderman, no more". Κάποια στιγμή, ο ρόλος σου σε κατατρώει, ο ηπερήρωας αποσύρεται για να ζήσει ο έφηβος Πήτερ Πάρκερ. Εν παραλληλία, analyzing mode: off,living mode: on.
Ναί, το έχω ξαναπεί και το έχω τηρήσει για λίγο. Όμως δεν μπορώ ν αλλάξω τελείως, όπως ο Πήτερ είναι και spiderman και χωρίς τον ένα ο άλλος χωλαίνει, έτσι και γώ δεν μπορώ να μην βλέπω μοτίβα.Μπορώ όμως να μη σκοτίζομαι γι' αυτά.

Τελικά, αναλύοντας να καταλήξω στο απλό. "The simplest explaination is almost always the best."
"After a while, you simply are what you are."Και είμαι τύπος που βλέπει. Το αν θ αναλύει όμως είναι στο χέρι του. Όλα είναι θέμα δύναμης θέλησης.

Τελικά, τι κερδίσατε εσείς αναγνώσκοντας αυτή την "ανάρτηση"?
Σίγουρα η ψυχολογική μου κατάσταση, το παρελθόν και οι εμμονές μου δεν είναι αυτά που σας ενδιαφέρουν, όμως το ποστ αυτό ήταν πιο εγωιστκό από τ' άλλα. Το μπλόγκ είναι και για να ξερνάς, όπως λέγαμε με τον Γρηγόρη.Για να κερδίσετε κ εσείς κάτι όμως, σας δίνω αυτό:αναλύστε με παρέα, κατόπιν του συμβάντος και με τα άτομα που συμμετέιχαν. Κάνει πιο απλή τη διαδικασία γιατί γλιτώνει από ένα σωρό υποθέσεις και την βοηθά αφού συνδυάζει διαφορετικούς τρόπους σκέψης.Τελικά η γοητεία της απλότητας είναι στο ότι βρίσκεται τόσο καλά κρυμμένη που μας φέρνει κοντά για να την ανακαλύψουμε.

(έχω πάλι τη αίσθηση ότι έγραψα ένα σωρό μαλακίες, με καναδύο ουσιαστικά πράματα αλλά δε θα κάτσω να το αναλύσω :P)