Αναρτήσεις
Ακόμα και όταν τα πράγματα προδιαγράφονται θα 'λεγες, τσουπ! Ο πονηρός θεούλης σου τη φοράει!
Ερωτικά, μαθητικά, υγείες, όλα τα καλούδια και μή ανακατεύονται στο καλειδοσκόπειο της ζωής δημιουργόντας μια ορχήστρα τυχαιότητας που παίζει μονότονα ένα αυτοσχεδιαστικό χαοτικό μοτίβο με κρεσέντα παραδοξότητας και εμάς κάθιδρους, αλαφιασμένους μαέστρους να προσπαθούμε χιλιετίες τώρα είτε να καταλάβουμε το μοτίβο, είτε να ελέγξουμε την ορχήστρα να παίξει αυτό που νομίζουμε ότι θέλουμε, κάτι επίσης ρευστό αλλά και προϊόν της ορχήστρας, κάτι δηλαδη αφ εαυτού παραπλανητικό και απροσδιόριστο, μάταιο αλλά και μοναδικό στόχο της ύπαρξης.
Άρα τι μένει σ' ένα μαέστρο να κάνει απ τη στιγμή που η ορχήστρα του δεν τον ακούει αλλά ούτε κ ο ίδος γνωρίζει αν θα του άρεσε αυτό που θα διέταζε να παίξει?
Είτε προσπαθεί ν αγαπήσει τα όργανα ένα ένα κ εντέλει και το σμείξιμό τους, είτε προσπαθεί ένα ένα να τα διορθώσει, είτε όλα μαζί είτε τέλος λέει πως όλα αυτά με τα όργανα είναι μπαρούφες και πως όποιος θέλει μπορεί κ όλα τ' άλλα είναι δικαιολογίες.
Δεν ξέρω κύριοι αλλά δεν νομίζω πως θα μάθω κιόλας...
