Παραγγελιά για ένα φίλο...(και με ίδια εμπνευση βεβαίως)

Τα ζουμπούλια μαράθηκαν,η Πόλις εάλω

και βγήκα στους δρόμους μονάχος να ψάλλω

πως δεν εχει ξημερώσει από τότε που λείπεις

και μιά νύχτα μαύρη ειν ο πλανήτης.

Μα τα μπλουζ μιας ψυχής που σόλο πια παίζει

στη δική μου καρδιά δεν έχουνε θέση

γιατί ξέρω καλά τα παιχνίδια του Χρόνου

καθώς και τ αναίσχυντα τερτίπια του Πόνου.

Οι Αρχοντες τουτοι εδώ κυβερνούνε

μα στη δική μου ψυχή ποτέ δε θα μπούνε

γιατί σε λίγο και πάλι μαζί θα βρεθούμε

κι αυτοί σαν προδότες θα παν να κρυφτούνε

τι όταν σε βλέπω ξανα γαληνεύω,

χωρίς να κινούμαι τη φύση σμιλεύω:

Απ τα μάτια σου φώς παίρνω και αρχίζω

θάμνους, βουνά και λουλούδια ραντίζω

κι ευθής τα πάντα απεκτησαν χρώμα

και μια ευωδιά αναβλύζει το χώμα,

Τη φωνή σου μοιράζω στην πλάση τριγύρω

τον τεμπέλη τον ήλιο μια γύρα να σύρω.

Μ' αυτός σαν ακούει το γλυκό καλεσμά σου

ξάφνου σαστίζει και μένει κοντά σου

Και μόνο για σένα καρδιά μου φωτίζει

τον υπόλοιπο κόσμο σε σκότος βυθίζει.

Τη μυρωδιά σου σκορπώ σε λαγκάδια και κάβους

δελεάζω χρήματος κι οθόνης τους σκλάβους

τους καλώ λοιπόν στο τρελό πανυγύρι

που στήθηκε κάτω απ το νέο λιοπύρι

καί όλοι μαζί χορό νασου στήνουμε

χορεύουμε, τρώμε και ξέφρενα πίνουμε

Κι ανθίζει το γέλιο ξανά στα σκασμένα τα χείλη

την παλιά του την αιγλη αποκτάει το δείλι

η μέρα τελειώνει όπως κι ο χρόνος μαζί σου

και δεν πρόλαβα ακόμα να μοιραστώ το φιλί σου

καλύτερα όμως αφού δεν το 'θελα διόλου

σε θέλω δική μου και όχι του στόλου!!!

Τα πάντα θολώνουν και χτύπους ακούω

με βία και λύσσα το ξυπνητήρι μου κρούω

δεν θέλω να φύγω από τούτη τη χώρα

που έπλασα κι έζησα χαρούμενα τώρα. 

Γιατί όνειρο είναι το να μαι μαζί σου

ευλογιά και κατάρα το κάθε φιλί σου

αφού με σένα αισθάνομαι βράχος

και με σπάει το κύμα σαν είμαι μονάχος.

...

...
Σιωπή.

Υπάρχει κάτι το ωραίο στη σιωπή, μια συνενοχή, είναι κάτι που το μοιράζεσαι.

Δίνει την ευκαιρία στο Βλέμμα και το Σώμα να πάρουν επιτέλους πρώταγωνιστικό ρόλο.
Ν' ανθίσει ένα χαμόγελο, να χαριστεί ένα χάδι, να ταξιδέψει ένα βλέμμα.

Άλλες φορές λέει πολλά και κάποια από αυτά δεν θα μπορούσες να τα πείς ακόμα και αν ήθελες...

Υπάρχουν όμως και σιωπές που πληγώνουν. 

Που παγώνει ο χρόνος και συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις τίποτα να πείς με τον Άλλο.

Ή που ξέρεις τι θ' ακούσεις και δεν σ αρέσει καθόλου.

Ή που σ' αυτό το matrixιακό bullet time βλέπεις εκείνο το χαμόγελο, που δεν είναι για σένα.

Ή που ναι μεν ταξιδεύει το βλέμμα αλλά δεν είναι ευχάριστο το μύνημα που κουβαλά. 

Ναί η Σιωπή.

Ή μήπως οι Σιωπές?

Σαν τις Μοίρες ή τις Τέχνες.

Χαρακτηριστικές.

Απόμακρες.

Καλές.

Καλλές.

Σκληρές.

Τυχαίες.  
...

Ξενιτιά Μοναξιά

Πόσο είναι εύκολο ν' αφήσεις την οικία σου
να κάψεις, να μη δείς ποτέ την πρώην κατοικία σου?
Ακόμη κι έτσι θα τη βρείς στο σκοτεινό σοκάκι σου
στο χρονοντούλαπο αυτό που λένε μυαλουδάκι σου.

Όμως περιπλανόμενος δεν το μπορείς να μείνεις,
κάπου την παρακαταθήκη σου θα πρέπει να αφήνεις
Θα χτίσεις πάλι στο παλιό? στο πρώτο? οικόπεδό σου?
μήπως πιο πέρα πιά κοιτάς για νά βρεις τ' όνειρό σου?
Και πώς αποφασίζεις το, delete για να πατήσεις,
κι ό,τι ωραίο πέρασες σαν τσίχλα να το φτύσεις?

Μ΄αν πάλι τα κλειδώσεις σ' ένα κρυφό σεντούκι,
πίσω αυτό θα σε κρατά για να τραβάς το λούκι.
Κι όσοι ακόμα θέλουνε εσένα να χτυπήσουν
για να σε παγιδέψουνε αυτό θα απειλήσουν...

Ακόμα όμως και κανείς να μη σε κυνηγάει,
Καθένας βασανίζεται γι' αυτό που αγαπάει...