Ον λοστ τσανσιζ εντ αμπαντοντ ντριμζ

Λοιπόν, οι χαμένες ευκαιρίες πολύ μου τη δίνουνε. Εμπεριέχουν μέσα τους την ευτυχία και μια άλλη πραγματικότητα. Και είναι πολύ εύκολο να σε πλακώσουν, να σε βουλιάξουν σε ένα τέλμα αυτολύπησης.Γιατί έχουν μια μαγεία, τη μαγεία του ανεκπλήρωτου. Του φαντασιακού και άρα αψεγάδιστου, άθικτου από τη φθορά του Χρόνου και της Πραγματικότητας. Κι έτσι σε βασανίζουν. Αλλά και συ θες να βασανίζεσαι μαζί τους γιατί σε πάνε στην ονειροπόληση, μια σπάνια απόλαυση τελευταία θα λεγε κανείς καθώς τανάλιες ρεαλισμού και κυνισμού σφίγγουν το λαιμό της φαντασίας μας. Πρέπει να 'σαι σκληρός και καχύποπτος για να επιβιώσεις, να σκύβεις το κεφάλι και ν ασχολείσαι με το άμεσοο πρόβλημα, ενώ το σημαντικό είναι κάτω από τη μύτη σου. Και μην τολμήσεις να ονειρευτείς γιατί πότε κάποιο όνειρο πραγματώθηκε? Η Χώρα των Ευκαιριών? Ιμπεριαλιστικός Γίγας και μέγας προπομπός του πρακτικού και τεχνοκρατικού. Η Γη της Επαγγελίας? Κοίτα το μπορντέλο της Παλαιστίνης. Η πίστη στην επιστήμη? Ψυχρός πόλεμος και φόβος μέγας? Η ελευθερία λόγου? Πετάει ο καθένας την παπαριά του και κρύβεται πίσω από το δικαίωμά του ξεχνώντας την υποχρέωσή του.Η Δημοκρατία? Φτηνή δικαιολογία η διατήρησή της για πολέμους και καταπάτηση δικαιωμάτων.Σωστά?

Λάθος. Όλη αυτή η λογική είναι λάθος. Γιατί το να ονειρεύεσαι ρεαλιστικά αποτελεί παράδοξο και τροχοπέδη. Γιατί όλο αυτό το διαδραματιζόμενο σκηνικό είναι η πραγμάτωση ενός ονείρου το ίδιο, ένα όνειρο μακιαβελλικό ίσως, ποιός είπε πως και οι εφιάλτες δεν είναι όνειρα?Ε ναί λοιπόν, θα ονειρευτώ. Γιατί αυτό τρέφει την ψυχή μας. Αυτό είναι το κίνητρο πίσω από κάθε επίτευγμά μας.Αυτό είναι που κρατά την κατάθλιψη μακριά που επιτρέπει σην ελπίδα να υπάρχει.Το όνειρο.

Το όνειρο που είναι απατηλό πολλές φορές και απραγματοποίητο άλλες. Το όνειρο που μας τυφλώνει.Το όνειρο, που έιναι η άλλη όψη της χαμένης ευκαιρίας.Κι όμως, οι ευκαιρίες ξανάρχονται, μασκαρεμένες ίσως πάντως εκεί, στην επόμενη γωνία, και είναι το άγχος της επιλογής που σε παραλύει. Να στρίψω σ αυτή τη γωνία ή στην επόμενη? Και στη στροφή πρίν λίγο τι να κρυβόταν?

Και πώς τελικά να επιλέξεις? τα κριτήρια διαφέρουν όχι μόνο απ' άνθρωπο σε άνθρωπο αλλά και στον ίδο από εποχή σε εποχή. Επιλέγεις να ζήσεις το πιο κοντινό στ' όνειρό σου, γιατί έτσι. Ναι, γιατί έτσι. Διότι δεν υπάρχει σωστή και λάθος επιλογή, υπάρχουν όμως σωστοί και λάθος τρόποι αντίδρασης σ' αυτή και στο αποτέλεσμά της.
Άυτοί που κυνήγησαν τη Χίμαιρα, έζησαν, ενώ αυτοί που έμειναν πραγματιστές απλά επιβίωσαν.

Κι όμως το αισθάνομαι να χωλαίνει αυτό το κείμενο. Σαν να μη θέλω να το δημοσιεύσω. Κάτι με τρώει, με κάνει να αισθάνομαι παιδαριώδης,δεν ξέρω..Bah, to hell with it!

X-mas.Gone but not forgotten.

Ναι, τελικά τα Χριστούγεννα είναι για αυτούς τους ανθρώπους.
Τα μέλη της οικογένειας που δεν είναι πια μαζί μας.
Τα Χριστούγεννα είναι αυτό το σφίξιμο στο στομάχι όταν από συνήθεια πας να πείς "χρόνια πολλά παππού" και ο Παππούς δεν είναι εκέι.
Και όταν μετά περιμένεις να κόψει τη γαλοπούλα ο Πατέρας και λείπει και αυτός.
Έπειτα, Χριστούγεννα είναι όταν πας να φας από τους κουραμπιέδες της γιαγιάς αλλά κάτι σε ξενίζει στη γεύση, γιατί δεν έιναι της Γιαγιάς, η Γιαγιά πέθανε πέρσυ.
Χριστούγεννα είναι όταν μετά το φαί έρχεται η ώρα να δώσει τα δώρα η μαμά, αλλά ούτε Αυτή είνα εκεί.

Τα Χριστούγεννα είναι η εποχή που νιώθεις ότι μεγάλωσες γιατί γύρω σου στο τραπέζι κάθονται οι φίλοι σου και όχι των γονιών σου,
η εποχή που νιώθεις ότι είσαι γονιός γιατί βλέπεις πως πήρες το ρόλο τους
,η εποχή που είσαι πιά γέρος, γιατί εσένα τρέχουν ν αγκαλιάσουν τα παιδιά, να σου πούν χρόνια πολλά και να τους πείς ιστορίες.

Σ' όλους αυτούς τους απόντες αλλά όχι ξεχασμένους,από και για αυτούς, Χρόνια Πολλά!

Ένα κάρο γιατί.

Γιατί ο προδότης χτυπάει πισώπλατα?
Γιατί ο ερωτευμένος κοιτάει το αντικείμενο του πόθου του στα μάτια?
Γιατί οι μεγάλοι λόγοι απευθύνονται στο πλήθος και όχι στον καθένα χωριστά?
Γιατί είναι τόσο πρόβλημα να μην βλέπεις τη τύφλα σου?
Γιατί μας ενοχλεί να φορά ο άλλος σκούρα γυαλιά χωρίς λόγο?
Γιατί τα μεγάλα λόγια τα λέμε κοιτώντας το υπερπέραν κ όχι το συνομιλιτή μας?
Γιατί φοβόμαστε τόσο τον καθρέφτη?
Γιατί μας είναι unnerving οι τυφλοί?
Γιατί "για κοίτα με στα μάτια λοιπόν και θυμήσου"?
Γιατί ορκίσου ενωπίων?

Γιατί τα μάτια δε λένε ποτέ ψέμματα.

Το ακανόνιστο πολύεδρο.

Ψευδαισθήσεις.

Σενάρια που χτίσαμε για ν' αποφύγουμε αλήθειες που μας πονούσαν ή/και κατέρριπταν την κοσμοθεωρία μας?

Όνειρα που χάσαμε το κουράγιο να κυνηγάμε?

Η ζωή όπως θα έπρεπε να είναι?

Η απόλυτη κυριαρχία του σχετικισμού?

Η απόδειξη της κυριαρχίας των συναισθημάτων επί της λογικής?

Και όταν τελικά καταρριφθούν τότε πώς μπορούμε πια να εμπιστευτούμε το οτιδήποτε?
Μπορεί και αυτό να είναι μια ακόμα καλύτερα χτισμένη ψευδαίσθηση.
Και τότε ξέρεις πώς είναι να έχεις βγεί από το τρελοκομείο:
Δε σου φτάνεις, θες την επιβεβαίωση ενός τρίτου,τέταρτου, ν-οστού.
Και τους αμφισβητείς και αυτούς διαρκώς, και κυνηγόντας την απόλυτη απόδειξη για τον αν η Αγγελική σου πε καλημέρα σήμερα. Ύστερα αν υπάρχει Αγγελική. Τελικά αν σε άφησαν ποτέ απ' το τρελοκομείο ή το φαντάστηκες κ αυτό. Και ώ τι Ειρωνία, το κυνήγι της Αλήθειας σε οδηγεί στην Τρέλα.

Κι έστω ρε παιδί μου ότι τα γράφεις όλα στα παλιά σου Adidas.
Τί, τότε τάχα δεν είσαι τρελός?
Είναι υγιής η αμφισβήτιση, έτσι δεν είναι?

Τελικά όλοι στον κόσμο μας ζούμε κ που και πού ρίχνουμε κλεφτές ματιές στον κόσμο του διπλανού μας. Έτσι γιατί το γρασίδι έιναι πάντα πιο πράσινο στον κήπο του γείτωνα.
Και θα παλέψουμε μέχρι θανάτου για την τελευταία λεπτομέρια της κοσμάρας μας.
Δεν είναι απλά το περιβάλλον μας, ειναι εμείς.

Εμείς.
Το σύνολο των Εγώ που μετράνε λιγότερο από το ΕΓΩ μας αλλά ακριβώς επειδή το τονώνουν/διευκολύνουν τους επιτρέπουμε να υπάρχουν.

Υπάρχουν.
Δείξαμε πως το ρήμα αυτό είναι εξαιρετικά δύσχρηστο.

Χρήση.
Ο λόγος ύπαρξης του κόσμου για μας.

Εμείς.
Ένας ευγενικός τρόπος να πέις για σένα χωρίς να φανείς ψώνιο.

Ψώνιο.
Το νά 'χεις περισσότερη από τον άλλο κόσμο αυτοπεποίθηση.

Αυτοπεποίθηση.
Το χρυσόμαλλο δέρρας που χρειάζονται τ' αγόρια για να έχουν πιθανότητα να αποκτήσουν το άλλο χρυσόμαλο δέρρας τους, τα κορίτσια.

Κορίτσια.
Ένα κομμάτι του ανθρώπινου πληθυσμού που...

...
Σιωπή.
Δηλοτικό αμηχανίας, μεγάλης οικειότητας κ άλλα, αναληθέντα στο παρελθλον ή μη.

Παρελθόν.
Οι πραγματικότητες και οι ψευδαισθήσεις που βίωσαμε και μας έφεραν στην τωρινή.

Τώρα.
Η διαδραστική επιφάνεια της Ζωής.

Ζωή.
Υπαρξη με ουσία, με νόημα, πληρωτική.

Πλήρωμα.
Γέμισμα, Ευτυχία.

Ευτυχία.
Η Αίσθηση ότι αυτή η ύπαρξη μας αρκέι.

Αρκετό.
Επίθετο κυνηγημένο από την σύχρονη Αγορά.

Αγορά.
Εκεί που πληρούνται οι ανάγκες.

Ανάγκες.
Οι κακοτεχνίες της Ζωής λόγω κραυγαλέων Αντιθέσεων Ψευδαισθήσεων και Αληθειών,των συθετικών συστατικών της.

Τέλος.
Αναντίρρητο, μοναδική σταθερά μαζί με την άλλη όψη του, την Αρχή, στην μεταβολή του Χρόνου.

Όταν ήμουνα μικρός

Όταν ήμουνα μικρός
ο κόσμος δεν ήτανε θαμπός
είχε διαρκώς μια λιακάδα
και μια όμορφη φρεσκάδα.
Υπήρχε ελπίδα κά8ε μέρα,
μια καινούρια ανακάλυψη
κυνηγούσα στον αέρα
τα όνειρα και να τη η κατάληξη:
Σ' ένα απρόσωπο blog ξερνάω
πίκρες, απογοητεύσεις κ ότι άλλο μου κατέβει
ο,τι νίωθω πιο βαθία και ποτέ δεν το ξεχνάω
ένα δαιμόνιο που γυρνά κ αναπαμό γυρεύει,
ένα άγχος τρομερο, που μου βγαίνει σε κακία
ένα μυαλό ανήσυχο μα πάντα κατά βούληση
μια ανασφάλεια τρελή που ήδη βύθισε δυο πλοία
και ένα όνειρο τρένο που σκαλώνει στην εξέλιξη
μια απρόσωπη φιγούρα που παλεύω ν αγκαλιάσω
το ματωμένο παρελθόν που δεν πρέπει να ξεχάσω
τόσο κοντά και μακριά που φοβάμαι να την πιάσω
νιώθω, φίλε, καουμπόης που του πήρανε το λάσσο,
σε ένα μοτίβο απανθρωπιάς και χαμένης ευκαιρίας
έξω από τις συζητήσεις τις στερούμενες ουσίας
οδηγούσες σε δαιδάλους με την μπόχα συνουσίας
ενός μπαρόκ τρελοκομείου,βασιλείο της αφασίας
όμως κοίτα που τρόφιμοι βγάζουν άξαφνα το νόημα
δε σταματάνε οι κουβέντες τους μετά από καναδυό στιχομυθίες
ούτε ενθουσιάζονται για να απογοητευτούνε πρώιμα
από έρωτες, υποσχέσεις,στόχους πλάνα και φιλίες.

Όταν ήμουνα μικρός που λες
κι οι λέξεις είχαν σημασία
που έλεγα εύκολα το φταίς
και δεν υπήρχε προδωσία
όταν δε μ είχες αφήσει ξεκρέμαστο
επάνω στο γκρεμό
όταν ελέγες για κάθε τι ευχαριστώ,
όταν δεν είχες ξεχάσει
και δεν σ' έιχα απογοητέυσει
όταν δε σε είχα χάσει
και δεν είχα αλητέψει
όταν δεν με πονούσε περιοδικά η θύμισή σου
όταν δεν είχαν χαραχτεί λόγια σου μες το μυαλό μου
και δεν είχες γίνει ο πήχης μες από τη διαδρομή σου
όταν λοιπόν δεν είχε μπλέξει το εμείς με το εγώ μου
θυμάμαι μία σταθερά πριν το τότε κι ως τώρα
μέσα από το χάος που μας έφερε ως εδώ
μάγους γέρους δίχως δώρα
ν ανταλάσσουμε τους ρόλους σ' ένα έργο τραγικό
να λέει ο ένας "σ'αγαπώ"
και να τσακίζετ' η καρδιά του στ' άκουσμα του "ευχαριστώ".

Όταν ήμουνα μικρός και τίποτα δεν είχε γίνει
όταν υπήρχε σιγουριά πως θα αντέξω μες τη δίνη
όταν στάνταρ δεν υπήρχαν και νόημα είχε το για πάντα
όταν όλα ήταν αθώα και δεν ξέραμε για φράγκα
Τότε έιναι που θυμάμαι ένα συναίσθημα χαμένο
που το πήραν η βιασύνη και οι τόσες ανασφάλειες
και το σφίξαν πολυεθνικές με ανέσεις σαν τανάλιες
εκέι θέλω να γυρίσω, να μη ζω το πεπρωμένο
αφελές κ αλλοπαρμένο
παιδί μονάχα ευτυχισμένο.