The 90's through my eyes & other animals.

Be like Mike.

Cowabanga!
Wackamackafon!
Φατούρο!
Ζαβολιάρης!
Κάνεις τσατσιές.
Παγκότερμα.
Χ κι όλοι σας.
Δεν άλλαξε πορεία!
Σπόντα.
Με τους παλιούς.
Τζαρτζάρισμα.
Καhταρhαμένε!
Ουυυ!(στα party)
Αμπάριζα.
Έχω και τη μηδέν!
Παίξε μπάλα!
Δε σ' εχω φίλο.
Το 313!
Είμαι cool τύπος, να και η κολώνια μου!
Χλαπάτσες.
Paxos και ξερός.
Toy Story (χωρίς νούμερο!).
Lion King (ομοίως).
Aladdin.

Αυτό είναι ένα νοσταλγικό post.
Ένα (ακόμα?) από αυτά που δεν έχουν σκοπό να πουν κάτι συγκεκριμένο και γράφονται μόνα τους σχεδόν.
Ένα post με συναίσθημα.
Κάτι το χαμένο στη σύγχονη, αγχώδη σημερινή μας ζωή. Τη ζωή του "μην το πάρεις προσωπικά" και του ψυχρού υπολογισμού, του ηλεκτρονικού (αυτο-)ρουφιανισμού και (αυτο-)διαφήμισης.
Μα, τα μόνα πραγματα που μετράνε είναι αυτά που πέρνεις προσωπικα. Που "ανάβεις και κορώνεις" για αυτά, που τα κάνεις χωρίς να τα πολυσκέφτεσαι, που τα ζείς.

Ναι, έχουμε σίγουρα περισσότερες επιλογές από ότι παλιότερα. Σίγουρα μας βοηθά η τεχνολογία, αλλά μας σέρνει σιγά σιγά σε μια απομόνωση. Παραγγέλνω από το internet, κατεβάζω τις ταινείες και τη μουσική που θέλω(είχα γράψει μου, κάτι μας λέει αυτό νομίζω), ενημερόνομαι και διαλέγομαι και όλα αυτά σε ένα περιβάλλον που εξυμνεί την πρακτικότητα, πράγμα που αναπόφεκτα με οδηγεί στο "τι λόγο έχω να βγώ έξω?" Γιατί να μιλήσω ενόπιος ενοπίω?.
Και το χειρότερο είναι πως είναι ύπουλο. κάθομαι να δώ τα νέα, μια σείρα, να κάνω μια εργασία και ο περισσότερος κόσμος είναι ένα κλίκ μακριά. Κι έτσι, κλίκ με το κλίκ εγκλωβίζομαι σε ένα ψηφιακό κόσμο, τυφλά αλλά οικιοθελώς, σαν το ποντίκι που κυνηγόντας το τυρί κλείνεται στη φάκα.
Και δεν βλέπω κάν τα σίδερα, είτε γιατί μου 'ρχεται τόσο στενό το κλουβί που είναι το κεφάλι μου ανάμεσά τους, είτε γιατί είναι τόσο ψιλά που δεν τα βλέπω. Η γιατί όπως το λιοντάρι στον ζωολογικό κήπο, δεν έχω πέσει ακόμα πάνω τους αρκετές φορές και πιστεύω πως κάπου έχει άνοιγμα. Ειρωνία ε? Όπως φυλακισμένος είναι ο βασιλιάς της ζούγκλας, έτσι, πονειρά, αυτοφυλακίζεται και ο δεσμοφύλακάς του.
Σε μια μοχθηρή εκδοχή του "Frankeinstein" το τέρας διαφεντεύει τον δημιουργό του και σε μια απατηλά απλή των "I, Robot" και "Matrix" η μηχανή κυβερνά τον άνθρωπο. Τον κυβερνά προσφέροντάς του ολοένα και περισσότερες διεξόδους από την απογοητευτική ζωή του. Προσφέροντάς του τη δυνατότητα να γίνει "αρχηγός μιας φυλής", "ήρωας", "μάγος", μέχρι και να κάνει cyber sex(όπου σαν ηλεκτρολόγος μηχανικός οφείλω να αναρωτηθω: cyber τι?).
Όλα πλασματικά, όλα χωρίς να μοχθήσει, άκοπα.
Και νομίζω εδώ είναι το ζουμί της υπόθεσης. Ένας συνδυασμός φυγοπονίας, απελπισίας και απογοήτευσης από την ζωή αφού έχουμε όλοι σώσει τον κόσμο τουλάχιστον 3 φορές.
Είμαστε μαλθακοί και έχουμε μια αίσθηση πως θα έχουμε κ άλλη ευκαιρία και τίποτα δεν μετρα, όπως στα παιχνίδια. Όμως η ζωή είναι hardcore: Real time, infinite possibility, many obstacles, one shot, no save&load.

Εγώ και ο εγκεφαλικός μου τρόμος

Δεν ξέρω γιατί με επιρρεάζουν τόσο τα έργα τέχνης που αφορούν κάποιον που χάνει το μυαλό του.
Ίσως γιατί έχει μια παντοδυναμία ο εγκέφαλος, είναι εμείς κατά κάποιο τρόπο. Το υπόλοιπο σώμα είναι εργαλείο του/μας. Και ουσιαστικά, χάνοντας τον εγκέφαλο, χάνουμε την συνείδηση του Είναι μας.
Και αυτό νομίζω είναι από μόνο του τρομακτικό.
Το ότι όμως μπορεί να "συνομοτεί" εναντίον μας (κατάθλιψη κ απόφαση για αυτοκτονία, παραίσθηση που οδηγεί λόγω απώλειας συναίσθησης περιβάλλοντος σε θάνατο κ.α.) είναι κάτι το τρομερό. Είναι η ίδια μας η παραίτηση από τη ζωή, η ύστατη παραδοχή του fail μας.
Και η δράση μας προς διόρθωσή του.
Όμως γιατί, φτάνουμε να θέλουμε την εξόντωσή μας; Γιατί υπάρχει αυτός ο self-triggered, self-destructing μηχανισμός;

Maybe self-improvement isn't the answer.... Maybe self-destruction is the answer.  ~Chuck Palahniuk, Fight Club, Chapter 6

I'm pretty sure that's Zen.

Have you ever walked in to your house and saw another man sit on your favourite armchair and play your guitar?
And then, just as you're about to let 'im have it, you stop dead 'cause you realise "Man, he plays it better than me."

It goes a little bit like this: People are just naturally suited to doing things. Maybe you like the idea, but if you can't do it after a while, you never were that person anyway.

Class acts walking away: Wünderbar

Jerry Sloan has just resigned as a coach of 23 years for the Utah Jazz. That in itself is sad.
Jeff Fisher is likewise gone from the Tennessee Titans.
Both these men have been ambassadors of an "old-school" approach to their sports. A hard-nosed, no-excuses, cold-hard-facts effort to plow through the season. Both have failed, time and again, to reach that elusive championship and have always shown up to work the next day, ready to work towards it yet again, never quitting, always picking themselves up.
Both coaches have also been the definition of class acts. Never trash-talking the opposition, always giving credit where it was due and not shying away from their responsibilities.
They have also been known as "player's" coaches. People that athletes love to play for, because they don't sugarcoat things and are frank with the situations that arise. They take the drama away.
It would be wrong of me to say more than what is needed while talking about them.

However, I feel that this cannot be a coincidence. The Leagues are changing. They have become more of a show than a battle and these hard-working cool coaches don't feel the entertainment is worth the trouble. "You play to win the game."
There is also the notion of star players, some of whom do not behave with class about it. Fisher definitely had to work with one in Young and Sloan might have with Williams.
But, while their coaches tried to keep the issues internal and handle them with personal conversations, establishing and promoting a family sanctum as the locker room, the players did not share that view. They went to the Press, who blew things out of proportion, as it its job to do.
And so the mighty may have not fallen, but they walked away, signaling the end of an era. An era of hard work,class and accountability. And that is sad.
Sad, because just as the medium is the message, the show has become the sport.

Their departure also raises the question, will the resilience they stood for depart along with them?

Down with the drama(?)

Καλησπέρες, καλή χρονία.

Μου βγήκε λίγο thoughts like bullets through my brain, καλά να πάθω που γράφω ξενέρωτος.
Επίσης, και 'γώ τα ίδια σκατά είμαι.

Τείνουμε να δραματοποιούμε τα πράγματα που μας συμβαίνουν, όμως γιατί?
Τί είναι αυτό που μας κάνει να φαντασιωνόμαστε, και ακόμα χειρότερα, να ενσαρκώνουμε
ρόλους που κατακρίνουμε?

Μήπως τα έχουμε δεί όλα πια σε υστερικό βαθμό και αισθανόμαστε "λίγοι" όταν δεν αντιδρούμε ανάλογα?
Μήπως έχουμε τόσο πια αποστασιωποιηθεί λόγω της υπερέκθεσης που σχεδόν ονειροβατούμε και έτσι τίποτα δεν είναι αληθινό, "δεν μετράει", οπότε γιατί να μην το διακωμωδήσουμε/δραματοποιήσουμε/δοκιμάσουμε?
Μήπως, ερχόμαστε σε επαφή με τόσο κόσμο που για να καθοριστούμε, καταφεύγουμε σε μια ακόμα εντονότερη παρουσία?
Είμαστε όλοι ιδιαίτεροι και ξεχωριστοι, ε?
Νομίζεις, όταν έχεις 200 Μαρίες που αναρωτούνται για την απάθεια, 127 Πέτρους που λένε "το κάψαμε χτές", 500 bloggers που σχολιάζουν και το παίζουν έξυπνοι,55 friends που πήγαν από "single" σε "it's complicated" και 348 "ψαγμένους" που postάρουν "food for thought", what makes you so damn special?
So you overcompensate.
Enter the drama,
τα πομπώδη status, και οι "ηχηρές" διαγραφές.

Τα "είμαι μόλις 15 αλλά ακούω Def Leppard και Lynyrd Skynyrd και ας με κοροιδεύουν οι φίλοι μου" σε τελείως αγνώστους στο youtube.

Α! και η βαρεμάρα. Αυτός ο λήθαργος. Καhταρhααα!
Γιατί?
Επειδή,στο κάτω κάτω, όλα λίγο πόλυ τα 'χουμε ζήσει ή/και δεί. Και τα βαριόμαστε, γιατί δεν είναι special. Θέλουμε ένα 80's montage, ένα fast forward,στο 'καλό κομμάτι, στο "money shot", γιατί έτσι το 'χουμε δεί, αυτό περιμένουμε. Αυτό και τη σειρά μας στο spotlight.
So we front, to attract and keep the spotlight, deserved or not. But if everyone is so damn special and spotlight-worthy, the whole shit loses its point! So what do we do? We assign and cycle critics. The ones who applaud us, of course. And we're all too happy to scratch their backs in return. Με likes, "ωωωω κούκλα είσαι, χρυσή μου" κ.α.

Ε καί? Αυτό δεν γινόταν πάντα, σε μικρότερη ίσως κλίμακα? Έτσι λειτουργούμε, τον τροχό ανακάλυψες πάλι!
(Άσε που μερικές φορές μιζεριάζεις τους γύρω σου για να μη μιζεριάζεις μόνος σου, no wonder you like House) .

(On a side note:)
Είμαστε,μέσω facebook, όλοι ΜΜΕ.
Ρουφιανεύουμε,δημοσιεύουμε, σχολιάζουμε, παρουσιάζουμε (αυτο)διαφημίζουμε κ (αυτο)διαφημιζόμαστε.
Μπράβο μας. Από τη μία "δημοσιογράφοι, ρουφιάνοι, manipulators των Μαζών", και από την άλλη comments,tweets,shares on facebook mobile.

Με άλλα λόγια, (show)business as usual.

Ώπ, "ο χρήστης Mikro_lagoudaki σχολίασε την ανάρτησή σας", οπότε :

Thank you for your time, enjoy what's left of it! :)