The big austere scoreboard.

What is a win?
More importantly, which of them matter?
Is it the flashy ones?
The dominating ones?
The ones you need?
Or is it the ones you forfeit? The ones that just are not worth it. Where the cost may not be quantifiable or even reasonably close to the reward. The ones that keep you human. The ones character is made of. For its not always winning that is of utmost importance. Sometimes, it's how you play the game...

For games are not always fair, or fun or even winnable.
But how you go about them is always in your control.
And I know some games are really battles and yet others more like wars, but I have always believed that we define our experiences by our choice of perspective on them. It is that trivial and yet cosmical power that makes us masters of our fate. For tales are spun on characters and their agonies, perspectives and their clashes. And we care about them in their entirety. Otherwise there'd be no movies or books or fairy tales.
Only a big austere scoreboard. Which would be practical and yet hollow, kind of like the morals of our time...

Σ' αγαπάω...Να προσέχεις.

Να θυμάσαι άραγε τον διαχορισμό που είχα επιλέξει να προσδώσω στις δύο γραφές του Ρήματος;

Θα προσέξεις άραγε, τυχαία πια ή ίσως αυτή μου τη δημοσίευση;

Πιο σημαντικά, αλλά όχι συμπαντικά, θα έχει άραγε κάποιο νόημα για σένα;

Τί έχει απομείνει τελικά και υπήρξε άραγε αρχικά ή ποτέ κάτι;

Ανεξαρτήτως της απάντησης, πόσο αναπόφευκτο ήταν;

Benchmark και starting point και measuring stick χαρακτιρίζεσαι ενώ για άλλη μια φορά χαρακτιρίζομαι από αυτή την τόσο εκνευριστική για σένα διγλωττία, έναν εκνευρισμό που ποτέ δεν κατάλαβα όπως άλλωστε ούτε το πώς υπερπήδησες όπως δείχνουν οι επιλογές σου...

Επιλογές που δεν με περιλαμβάνουν και δεν ξέρω πια, ξεμωραμένη η θύμισή μου πλέον, αν ποτέ το έκαναν και με τι κίνητρα.

Ποτέ δεν κατάλαβα, ή δεν τόλμησα να αποδεχτώ ίσως, γιατί και πώς έφτασες να έχεις την καταλυτική σου σημασία...

Ή το τί ακριβώς συνέβη...

Αλλά τι σημασία έχει άλλωστε, δεν ξέρω καν το σκοπό αυτής της δημοσίευσης.

Ξαναδιαβάζοντάς τη κάτι μου λέει πως θα μ' άρεσε να έκλεινε έτσι ενώ κάτι άλλο με παροτρύνει να συνεχίσω,επιβεβεώνοντας μου τη διττή του ανθρώπου φύση...

Που παραλληλίζω με την φύση της όποιας, χεχ! άνευ χαρακτιρισμού πια, σχέσης μας για την οποία πρώτη θα 'θελα να πω μα δέυτερη θυμάμαι (αυτή μου η μνήμη και ανάγκη για ακριβολογία...) φορά αμφιβάλλω.

Και δεν είναι καν πρωτότυπο το σενάριο, χιλίαδες φορές το έχω ακολουθήσει νοητικά η δει να ξαναπραγματώνεται...

Γιατί κατά βάση όλοι οι μεγάλοι Έρωτες έτσι κάπως διαδραματίζονται, δεν ξέρω αν αφήνουν πάντα τη δυνατότητα Αγαπών (συνειδητοποιώ πως τα κεφαλαία με καθορίζουν και με τρόπο που τσινίζω, σπασμοδικά,αταβιστικά, χωρίς συνειδητή αιτία) ή αν το έκαναν στην περίπτωσή μας...

Με παρηγορεί ο παραλληλισμός (μέχρι και σε επίπεδο ονόματος) με τον παιδικό μου ήρωα-πρότυπο, τον Shrelock Holmes αλλά και η χρησιμότητα των στάσεων,συμβουλών των πιο πρόσφατων ενσαρκόσεων της μισής, κυνικής/πραγματιστικής πλευράς μου, House και Lightman.

Διότι όλοι μας έχουμε το κοινό της παράδοσης/εξαπάτησης/εξάντλησης της υπομονής σε/από/μιας Γυναίκας.

Του αλαζωνικού μα συντετριμένου με την αποτυχία,flamboyant, characteristic of our flair for the dramatic, του all-in μας. Σημειώνοντας πως κατέληξαν, η καθεμιά για τον καθένα να είναι οι μόνες που τους δίδεται το κεφαλαίο και δίκαια ή μη να χαίρουν της φαντασίωσης πως συγκεντρώνουν το ζενίθ των αρετών του φύλλου τους.

Συν τις άλλοις, η nagging σκέψη πως μάλλον δεν είμαι ο μόνος που έχει τέτοια βιώματα διόλου δεν με παρηγορεί, με θλίβει μάλιστα η παρατήρηση πως θα προτιμούσα μάλλον να υποφέρω μόνος κ ακατανόητος, τραγικά και αλαζονικά μοναδικός...

And there it is, an insight into my most private, unedited(?) thoughts, of the kind that go with insomnia and a wish for a drink and its subsequent denial. The same kind that tomorrow will be forgotten, mused upon but tonight just had to be said...

Παντοτινά αυτοαναφορικός και attention seeking,

puzzled Antonis.

P.S. Συνηδητοποιόντας πως είμαι ένας των φορέων του μυστικού του ονόματός σου, θυμάμαι την μοναδική προδοσία που σου καταλογίζω, παρότι είχε τις(σε έναν αθεράπευτο ιπποτισμό-ορθολογισμό δοσμένες αλλά με την ενδόμυχη επιθυμία να μην εισακουστούν) ευλογίες μου.Αλλά και την επαναναδυσή του προβλήματός μου, ενός εκ των δύο συναφών και μύριων άλλων ;)

P.P.S. Και αναλογιζόμενος την τυχαιότητα της ζωής που προβάλει το latest bedtime reading μου, τι θα μπορούσε να έχει γίνει και τί (μας?) μέλλει? Nobody knows what's gonna happen tomorrow, looking at the future is like looking at the cake; until you've tasted it, what do you really know? And by then,of course, it's too late...

Θα μ' άρεσε να κλείσω με κάτι αισιόδοξο, μιας και κατ' εσέ με χαρακτιρίζει ένα τέτοιο disposition, αλλά δύσκολα πια το βρίσκω και τι μου φταίει δεν ξέρω, ίσως φταίνε τα φεγγάρια, ίσως πάλι φταις και συ ή ίσως τελος τέλος εγώ που θέλω σε όλα αιτιολόγιση και άρχισα να μετράω...