The 90's through my eyes & other animals.

Be like Mike.

Cowabanga!
Wackamackafon!
Φατούρο!
Ζαβολιάρης!
Κάνεις τσατσιές.
Παγκότερμα.
Χ κι όλοι σας.
Δεν άλλαξε πορεία!
Σπόντα.
Με τους παλιούς.
Τζαρτζάρισμα.
Καhταρhαμένε!
Ουυυ!(στα party)
Αμπάριζα.
Έχω και τη μηδέν!
Παίξε μπάλα!
Δε σ' εχω φίλο.
Το 313!
Είμαι cool τύπος, να και η κολώνια μου!
Χλαπάτσες.
Paxos και ξερός.
Toy Story (χωρίς νούμερο!).
Lion King (ομοίως).
Aladdin.

Αυτό είναι ένα νοσταλγικό post.
Ένα (ακόμα?) από αυτά που δεν έχουν σκοπό να πουν κάτι συγκεκριμένο και γράφονται μόνα τους σχεδόν.
Ένα post με συναίσθημα.
Κάτι το χαμένο στη σύγχονη, αγχώδη σημερινή μας ζωή. Τη ζωή του "μην το πάρεις προσωπικά" και του ψυχρού υπολογισμού, του ηλεκτρονικού (αυτο-)ρουφιανισμού και (αυτο-)διαφήμισης.
Μα, τα μόνα πραγματα που μετράνε είναι αυτά που πέρνεις προσωπικα. Που "ανάβεις και κορώνεις" για αυτά, που τα κάνεις χωρίς να τα πολυσκέφτεσαι, που τα ζείς.

Ναι, έχουμε σίγουρα περισσότερες επιλογές από ότι παλιότερα. Σίγουρα μας βοηθά η τεχνολογία, αλλά μας σέρνει σιγά σιγά σε μια απομόνωση. Παραγγέλνω από το internet, κατεβάζω τις ταινείες και τη μουσική που θέλω(είχα γράψει μου, κάτι μας λέει αυτό νομίζω), ενημερόνομαι και διαλέγομαι και όλα αυτά σε ένα περιβάλλον που εξυμνεί την πρακτικότητα, πράγμα που αναπόφεκτα με οδηγεί στο "τι λόγο έχω να βγώ έξω?" Γιατί να μιλήσω ενόπιος ενοπίω?.
Και το χειρότερο είναι πως είναι ύπουλο. κάθομαι να δώ τα νέα, μια σείρα, να κάνω μια εργασία και ο περισσότερος κόσμος είναι ένα κλίκ μακριά. Κι έτσι, κλίκ με το κλίκ εγκλωβίζομαι σε ένα ψηφιακό κόσμο, τυφλά αλλά οικιοθελώς, σαν το ποντίκι που κυνηγόντας το τυρί κλείνεται στη φάκα.
Και δεν βλέπω κάν τα σίδερα, είτε γιατί μου 'ρχεται τόσο στενό το κλουβί που είναι το κεφάλι μου ανάμεσά τους, είτε γιατί είναι τόσο ψιλά που δεν τα βλέπω. Η γιατί όπως το λιοντάρι στον ζωολογικό κήπο, δεν έχω πέσει ακόμα πάνω τους αρκετές φορές και πιστεύω πως κάπου έχει άνοιγμα. Ειρωνία ε? Όπως φυλακισμένος είναι ο βασιλιάς της ζούγκλας, έτσι, πονειρά, αυτοφυλακίζεται και ο δεσμοφύλακάς του.
Σε μια μοχθηρή εκδοχή του "Frankeinstein" το τέρας διαφεντεύει τον δημιουργό του και σε μια απατηλά απλή των "I, Robot" και "Matrix" η μηχανή κυβερνά τον άνθρωπο. Τον κυβερνά προσφέροντάς του ολοένα και περισσότερες διεξόδους από την απογοητευτική ζωή του. Προσφέροντάς του τη δυνατότητα να γίνει "αρχηγός μιας φυλής", "ήρωας", "μάγος", μέχρι και να κάνει cyber sex(όπου σαν ηλεκτρολόγος μηχανικός οφείλω να αναρωτηθω: cyber τι?).
Όλα πλασματικά, όλα χωρίς να μοχθήσει, άκοπα.
Και νομίζω εδώ είναι το ζουμί της υπόθεσης. Ένας συνδυασμός φυγοπονίας, απελπισίας και απογοήτευσης από την ζωή αφού έχουμε όλοι σώσει τον κόσμο τουλάχιστον 3 φορές.
Είμαστε μαλθακοί και έχουμε μια αίσθηση πως θα έχουμε κ άλλη ευκαιρία και τίποτα δεν μετρα, όπως στα παιχνίδια. Όμως η ζωή είναι hardcore: Real time, infinite possibility, many obstacles, one shot, no save&load.

Εγώ και ο εγκεφαλικός μου τρόμος

Δεν ξέρω γιατί με επιρρεάζουν τόσο τα έργα τέχνης που αφορούν κάποιον που χάνει το μυαλό του.
Ίσως γιατί έχει μια παντοδυναμία ο εγκέφαλος, είναι εμείς κατά κάποιο τρόπο. Το υπόλοιπο σώμα είναι εργαλείο του/μας. Και ουσιαστικά, χάνοντας τον εγκέφαλο, χάνουμε την συνείδηση του Είναι μας.
Και αυτό νομίζω είναι από μόνο του τρομακτικό.
Το ότι όμως μπορεί να "συνομοτεί" εναντίον μας (κατάθλιψη κ απόφαση για αυτοκτονία, παραίσθηση που οδηγεί λόγω απώλειας συναίσθησης περιβάλλοντος σε θάνατο κ.α.) είναι κάτι το τρομερό. Είναι η ίδια μας η παραίτηση από τη ζωή, η ύστατη παραδοχή του fail μας.
Και η δράση μας προς διόρθωσή του.
Όμως γιατί, φτάνουμε να θέλουμε την εξόντωσή μας; Γιατί υπάρχει αυτός ο self-triggered, self-destructing μηχανισμός;

Maybe self-improvement isn't the answer.... Maybe self-destruction is the answer.  ~Chuck Palahniuk, Fight Club, Chapter 6