Ain't it strange?

Before all this you were just a face in the crowd.
Then I picked you out and gave you traits and character and substance.
Then you did the same to me and so a journey began.
And now the journey ended, and we went back to being faces in the crowd.

A crowd disinterested, brooding, busy and boring.
For that is why it is a crowd, nothing distinctive it has.
Or inviting.

How about a supporting actor's take on the Holy War?

I woke up in the middle of a dream,
lying across a beach. Explosions started everywhere and glass supernovas appeared.
There was a man there,
standing in a shroud of mystery, just watching. Then he smiled.
So I ran that way,
but he disappeared like the devil may care.
And I kneeled and cried out,
And wings sprouted out of my back So I flew high, up above the clouds of confusion and into the sunshine.
But paradise was locked.Its gatekeeper,however was there, bathing in the sun and enjoying himself. And so I sat and chatted with Peter.
And he said unto me: Paradise is locked because you locked it up.How 'bout a beer?
So he told me stories, of dark bars and shady characters and damsels in all kinds of self-inflicted distress. In all of them he participated, but not in all of them was Good prevalent.For God had tired of warring with the devil over humans not interested in such a conflict. And so He went away, in solitude and they say he is playing with creation again, like a child building sand castles and he's happy again. But child, we need him, for he is our father and we miss him and care about him. And Lucifer, our uncle has been kind and giving but he is hollow. Or so he seems to me. And there is merit to discipline and spontaneity both. And no man or angel or beast should ever choose one. But they need both. For discipline wards of potential trouble and by decreasing the frequency of pleasures enhances their satisfaction and our appreciation of them is sharpened. And spontaneity is the cocoon of inspiration and primal satisfaction. That is why Good and Evil are still both at work, and it is not Evil's essence that is bad, rather its extremes and our overindulgence in it that makes it so. Father knew that, that is why he created Lucifer and was so proud of him and his enlightening man. But Lucifer took it too far, and Man was not wise with his knowledge. And so Father had to go to extremes to balance Lucifer's and Man's misbehavior.
But Man didn't quite like being mentored and Lucifer was a child spoiled.So God and Man and Lucifer warred. But Father grew tired, Man stopped caring and Lucifer won enough to be satisfied. And so the strife ended. But it is sad a story and a situation. Nevertheless, I had to get it off my chest, and so I did. For although I sided with our Father, I don't necessarily condemn all of Lucifer's deeds and teachings. It's just that he want too far...

Epic rap battles of history.

So pumped up
my dues paid,
fallen off the map
that I myself made.
Self-inflicted horrors
holding me down.
Smokes an' fucking mirrors
crashed an' dissolving all 'round.

Round n-th
buckle up for safety
kick it up to the tenth
goin' 180.
Ready or not,
here I come
an' I'm sizzling hot,
broke the dam
an' I'm pouring through.
Cover you all up, roll you into a mummy
Got you in a telephone booth,
calling out for mommy!

The Calm Breeze

It was a warm starlit night in Thernwille, and the Generous Cow was full of the village's rabble. So it took a while for the old man to be heard and a while longer for my attention to shift from the barmaid to his narrative.
See, I was young then and took little heed to stories of Old, I was more concerned with Tomorrow than Yesterday, if you catch my drift. In any case, Edwald "Graymane" was really outdoing himself while setting the atmosphere for his tale...
"...And a cool, calm breeze was caressing Mother Earth's bosoms while the rain that fell upon Her kissed them gently. So it was a night much like tonight that the tale of the 9 Crescents of the Moon began. The Dreadnaught, known then simply and by few as Edwin Vanderohe, was unaware of the trail he was a-traveling and so paid no heed to the name of the tavern that he chose to call home for the night.
But, perhaps he should have...
For names hold great power and the tavern was aptly named, Destiny's Crossroads.
Young Edwin instinctively noted the placing of the tables and assessed every patron deftly yet
diligently. This habit he picked up during his army tenure, along with his ornate plate armor. His right hand stayed near his pocket and his great axe while his left rested on the bar.
"What's it gonna be, stranger?", the dwarf said cheerfully although his eyes betrayed a seasoned fighter of the stout folk.
"Beer, though not the piss my kinsfolk drink. Get me some of your own staff"
This further intrigued the locals, for Edwin was short enough to be considered a tall dwarf, and his wide shoulders added to that impression. Still, his formidable physique and controlled movements made people weary of him and made them thought that maybe, just maybe, this Edwin lad could handle a couple of them dwarven ales they never could quite stomach."
This last comment was met with a series of challenges to the Cow's owner, another dwarf, to hit them with his strongest ale and undo the shaming of their kinsmen. After the serving, of which Edwald benefited greatly, he began anew, his raspy voice now captivating all in his audience.

Τίτλος? Ξέρω γω, τώρα ξερνάω, θα σου πω αργότερα

Καλη...μέρα. Επέστρεψα λοιπόν, κλασσικά έχοντας κάτι να ξεράσω.
...
Μούμπλε, μούμπλε...
...
Α!
Μπά, όχι, το 'χω ξαναπεί...
...
Α!

Λοιπόν.Έχουμε και λέμε.
Έχεις ποτέ βρεθεί σ' αυτή τη φάση αγανάκτησης που λες "δεν πάει άλλο, η κατάσταση είναι καρκίνωμα"?
Ναι, φαντάζομαι ότι έχεις.
Και τί έκανες?
Α! Θυμήθηκα!
Είπες "Τέλος, μέχρι εδώ. Το πάρτυ άρχισε να γίνεται χυδαίο, δώστε μου την κοιλότα μου να φύγω."
Όντως, ξέφυγες, ξέγραψες, προχώρησες.
Αλλά φίλε, και να πετύχε η χημειοθεραπεία, ήσουν άτυχος. Και τσουπ!
Να σου η μετάσταση.
Και τώρα?
Τώρα σφίγγουμε τα δόντια και λέμε, round two, bring it on!
Και πάλι κερδίζεις, στα σημεία.
Αλλά σε τρώει.
Γιατί δεν είσαι στο ρινγκ, με τους κανόνες.
Εδώ είναι ζωή, φιλαράκο.

Whorehouse blues.

Είμαστε όλοι ένα μάτσο πουτάνες.
Πουλιόμαστε κάθε μέρα, αν το σκεφτείς, αυτό θα πεί καρίερα: πουλάω τα προσόντα μου to the highest bidder, χωρίς να με νοίαζει το ποιόν του, μόνο το αν πληρώνει καλά.

Everything is business.
Worse yet, show business. Art is dead.
We buy and sell ourselves based on appearances."What would people think if i did that, I'll do that to get this reaction thereby increasing my status/approval/value by x".
All that matters is appearances and keeping them up.

Κατακεραυνώνονται οι πουτάνες αλλά οι σερβιτόρες, οι γραμματείς και οι πωλήτριες κάνουν σεβαστές δουλείες. Γιατί? Μήπως δεν είναι και αυτών το μοναδικό προσόν τους η σεξουαλικότητα και η δίαθεση να σου πουλήσουν μια τζούρα της?

Σας αφήνω τώρα, έχω πελάτη.

Some of this and some of that.

Some people write,
some people read.
Makes all the difference you need
to tell a poet from a grunt,
a butterfly from an ant
and those who can from those who can't.

Some people sit on the fence
they're just trying to make sense
of the storm raging on
till the ring of the phone
or the meet with a gaze
lifts them up from their laze
ushers them into action,
by igniting a passion,
they thought forever was gone,
giving them reason to moan.
But it's always been there,
just suspended mid-air
and awaiting a spark
to like a champion charge back.

Some people think
while others do
and you don't pick which one is you.
So you can only hope
you have mentality to cope.
'Cause no one can hide
from the Judge who lives inside.

Η Βροχή ξεπλένει το Αίμα.

Η βροχή έφυγε και άφησε πίσω της μια κόκκινη σκόνη.
Λάσπη.
Η Βροχή ήταν βρόμικη, σαν τις ψυχές των ανθρώπων της πόλης που επισκέφτηκε.

Ο Κάηλ είχε πιεί το μισό από το ουίσκι του και σ αυτό όφειλε την ποιητική του διάθεση, πράγμα φυσικό αλλά που ερχόταν σε ευθεία αντίθεση με το αναμενόμενο από ένα πληρωμένο φονιά που μόλις είχε ξεφύγει από τους μπάτσους μετά τη δημόσια δολοφονία που έφερε εις πέρας.
Τις καινούριες ουλές του θα τις όφειλε στην ροπή του για το δραματικό, που τον ώθησε να μπεί στην εταιρία Κβίμαν σαν αντιπρόσωπος της φίρμας δικηγόρων που συνεργαζόταν η εταιρεία, να εισβάλει με ύφος αγέρωχο στο γραφείο του Τζον Κβίμαν, να μπεί παγώνοντας με το βλέμμα του τη γραμματέα του κα να τοον μαχαιρώσει γρήγορα αλλά με φονική ακρίβεια.Και όλα αυτά πίσω από τους γυάλινους τοίχους που είχε ο Κβίμαν έτσι ώστε οι υπάλληλοί του να ξέρουν ότι τους παρακολουθούσε. Τελικά όμως το τελευταίο, ψυχρό γέλιο το είχαν αυτοί. Η σκέψη έκανε τον Κάηλ να χαμογελάσει και το μετάνιωσε καθώς το πλευρό του διαμαρτηρήθηκε έντονα κ αυτός βλαστήμησε.
Παρόλα αυτά η δίαθεσή του ανέβηκε κάμποσο κατεβάζοντας αντίστοιχα τη στάθμη του Καπετάνιου Τζάκ και ο Κάηλ κόντεψε ν αντιδράσει πραγματικά στην ανάμνηση του φρουρού που έκανε το λάθος να του ορμήσει, όπως και πριν, ο Κάηλ πήγε να περιστρέψει τον κορμό του αποφεύγοντας το χτήπημα και αφήνοντας το μυαλό του να διαλέξει μια από τις κινήσεις των πολεμικών τεχνών που κατείχε να αχρηστεύσει τον φρουρό. Συνειδητοποίσε πως δε θυμόταν το ανέβασμα των σκαλιών,σιγά μην παγίδευαν εναν επαγγελματία σαν κ αυτόν στο ασανσέρ,θυμόταν όμως τον κρότο της πρώτης σφαίρας της ημέρας καθώς οι ειδοποιημένοι από κάποιο ψύχραιμο υπάλληλο μπάτσοι τον κύκλωνας από μακρυά...
Ο αριθμός τους έπεσε στο ήμισι μαζί με τα κορμιά των δυο που διάλεξε να χαρίσει τον γρήγορο θάνατο με τα επιστρεφόμενα μαγικά στιλέτα του. Χωρίς να τα περιμένει ή να κόψει ταχύτητα, γύρισε προς τα πίσω και τράβηξε τις δίδυμες μπερέτες του τη στιγμή που οι δυο αντίπαλοί του έσκιζαν με τις σφαίρες το μάγουλο και το πλευρό του. Χρησιμοποιώντας την ορμή της σφαίρας για να ενισχύσει την βουτιά του, βρήκε καταφύγιο πίσω από μια κολώνα, απ όπου όρθιος, με το σώμα του και το χέρι του να σχηματίζουν Γ πέτυχε στο κεφάλι τους δυο φρουρούς με ισάριθμες ψύχραιμες βολές μέσα από τον πανικό των σφαιρών που σπαταλούσαν οι αντίπαλοί του προσπαθώντας να τον καθηλώσουν.
Το κενό μνήμης χτήπησε πάλι, ενισχημένο από την τελευταία, λαίμαργη γουλιά ουίσκυ, και ο Κάηλ βρέθηκε να παλεύει με ένα θυριώδη αλήτη που είχε βάλει στο μάτι το παλτό του. Ο Κάηλ το αγαπούσε το παλτό του, είχε αιμορραγήσει κάμποσες φορές μέσα σ' αυτό, κ έτσι δε δίστασε να πετάξει τον τύπο στον τοίχο με άλλη μια χρίσιμη λαβή. Όμως το αληταράς δεν ήταν μόνος, όμοιος στη δειλία και τη βρομιά με τους μπάτσους της πόλης, εκτελούσε πειθήνια εντολές, τις εντολές του "γεράκου" που προσποιούμενος ελεημοσύνη παρέσερνε τους καλόπιστους στο σοκάκι τους και που τώρα κάρφωνε το μαχαίρι του στον δεξί πνεύμονα του Κάηλ. Άστοχη επιλογή, όπως και το να του την πέσουν σκέφτηκε ο δολοφόνος, αφού στην αριστερή πλευρά ο αδαής ίσως να τον είχε πετύχει στην καρδιά καθυστερόντας τον ίσως αρκετά ώστε να τον συλήσουν, αφού η έμφυτη ικανότητα του της αναγέννησης θα τον επανέφερε, ίσως όχι τόσο γρήγορα και εντυπωσιακά όσο τον Γούλβεριν,αλλά το ίδιο αποτελεσματικά.
Επιτέλους ο Κάηλ κοιμήθηκε, έχοντας πάντως την αίσθηση ότι τον παρακολουθούσαν.
Ήξερε πως κάτι τέτοιο ήταν απίθανο αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να προετοιμάσει νοερά την εξαφάνισή του.

Το λεωφορείο και εμείς,μια διαδρομή.

Πότε θα πάψουνε τα τρένα να γυρνάνε,
όταν πίσω βλέπει το κάθισμα στο λεωφορείο,
και η ζωή γίνεται ανασκόπιση
ενώ το ντίσκμαν παίζει μουσικές ξεχασμένες
κι όμως οικείες,τόσο γνωστές
όσο να σιγοντάρουν τους στοχασμούς χωρίς να τους εκτροχιάζουν
καθώς ξετιλίγεται ο περασμένος δρόμος και τα τοπία ξεκαθαρίζουν
ενώ παραδόξως οι λεπτομέριες ξεθωριάζουν
και μένει μια ουσία αλλοτινή, χωρίς αξία...

Πότε θα πάψουνε οι ρόδες να γυρνάνε
ενώ σταματάει να συστρέφεται το λεωφορείο,
που τράκαρε καθώς γύρναγες μπροστά, να δεις το δρόμο να απλώνεται,
ν' ανοίξει ο νους σου.
Μόνο που δεν το 'θελες κυριολεκτικά, μειδιάς ενώ εξαυλώνεσαι,
σ' ένα τοπίο αχανές, έρημο, στη μέσα σου γαλήνη
όπου ο Χρόνος είναι απών, και 'συ ο μόνος Άρχων,
πρίγκηπας των πάντων, φτωχός ζωής
ελεύθερος ορίων τε και τιμημάτων
κι όμως φυλακισμένος στο Εγώ
αναζητώντας το Εμείς
που χάθηκε στη διαδρομή
την πιότερο ταξιδεμένη.

Put the pedal to the metal?

Having a car is like having a child.

There's the magic moment of birth, when it roars to life,with raw potential ready to be molded.
There's the staggering baby steps, the first few drives when you're taking the first few drives and have you jostle each other for control.
There's the comfortable period of childhood when you go on safe, known routes, adhering to speed limits like they read bible quotations and not numbers put there by other people for average drivers.
And then you hit adolescence. You wonder, just what this kid can do...And you have total control on how it reacts to external stimuli and whether it will get them at all. For instance, you control weather you will try to go 100 mph or not and on what road conditions, if at all.

And if you hadn't worried until then, you certainly will now. Because you hold at least one life on your hands.Only your grip on them is slipping. I mean, cars need the smooth handling rebellious teenagers do to smoothly transcend puberty and take you from happy-go-lucky,gun-ho neophyte to complete driver.

You should keep in mind that driving(and life, it seems) is transportation, not competition.

But the joy, oh pure ,sheer joy of life/driving is breathtaking.Any kind of controlled movement potentially leads to such harmonic swings,swirls and curves that transportation isn't felt and there is only motion, that almighty power of seeing your thoughts materialize.
That's driving.

Inspi-Ration

Some call her muse, some call her whore,
others divine, still more a drug
the quintessence to few, but a nuisance to more
known as the thrill, or even bug.

She may seem distant, she's so close,
she taunts and leaves u all alone.
The lowliest trash, the delicate rose,
the love hotel, your childhood home.

Some call her dove, but more a fairy,
nonexistent she's deemed by lots.
To some she's moody,and others view her merry,
devious and out of sight to plot.

She may hide in the street,on a passersby rant,
you can find her in a book,a movie or a tree.
She may be life, a painting or the cat in the hat
But she's always a woman for me.

The hands that built America..

"You've gotta live with your dreams, don't make them so hard."-U2

Μια ενδιαφέρουσα άποψη, που θέτει δυο θέματα.

Από τη μια, τα όνειρά μας όντως έχουν βάρος, είναι τα σταθμά με τα οποία μετράμε την επιτυχία και φέρνουν την ευτυχία στη ζωή μας. Με άλλα λόγια, όσο πιο μεγάλα όνειρα έχεις, τόσο πιο πιθανό είναι να είσαι δυστυχισμένος.Βέβαια, λόγω αυτής τους της ιδιότητας αποτελούν και εξαιρετικά κίνητρα.Γιατί η ευτυχία είναι τουλάχιστον ένας από τους σκοπούς της ζωής μας, ε? Μη το ξεχνάμε αυτό και μην κυνηγάμε απομιμήσεις της προπαντός. Αυτό που κάνει άλλους ευτυχισμένους ίσως να μην κάνει εμάς, κ αυτό επειδή έχουμε άλλα όνειρα. Με άλλα λόγια, είναι τα όνειρά σου δικά σου?

Από την άλλη, τα όνειρα δεν υπάρχουν για να 'ναι εύκολα ή δύσκολα, απλά υπάρχουν. Επίσης, ακόμα και αν μπορούσες,γιατί να τ' αλλάξεις? Τα όνειρά σου είναι μέρος του ποιός είσαι. Και με το να τα αλλάζεις συνειδητά απλά κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου.Και για να θέλεις να κρυφτείς πίσω από το δάχτυλό σου κ μάλιστα από σένα,κάτι δεν πάει καλά. ξέρεις τι? Η πραγματικότητα δεν ανταποκρίνεται στο όνειρό σου και εσύ αντί να παλέψεις με την πραγματικότητα, συνθηκολογείς με τον εαυτό σου.

Επίσης όπως απάντησε και η (Κουκ)Λάρα Κροφτ:"(I don't do anything the easy way because) I don't want to disappoint you."
Είναι πιο εντυπωσιακό να πραγματώνεις το απίθανο, πως να το κάνουμε τώρα?
Βέβαια, παραδέχεσαι πως είσαι λίγο μαζόχας αφού ξέρεις ότι υπάρχει πιο εύκολος δρόμος και δεν τον ακολουθείς,εκτός αν αυτό γίνεται για ηθικούς λόγους.

Τελικά, You've gotta live with your dreams, so make them hard.Έτσι θα 'λεγαν αυτοί που έχτισαν την Αμερική, οι μετανάστες της, κύριε Bono.

Η γοητεία της απλότητας.

Καλη...μέρα, καλή χρονιά.

Οι δύο άνθρωποι που μ' έχουν αγαπήσει μέχρι τώρα μου έχουν επανηλημμένα προτίνει να τα παίρνω όλα πιο απλά, να μην αναλύω, να ζω αβίαστα.

Έχω επανηλημμένα και πεισματικά αρνηθεί, πιστεύοντας πως για να μάθεις πρέπει ν αναλύσεις συνειδητά, να σπάσεις το πέπλο του 1st person view και να αποστασιοποιηθείς, ώστε να δείς το μοτίβο, την ευρύτερη εικόνα, αυτή που κρύβει τον "τύπο", τον κανόνα.

Έχω όμως χάσει πολλά μ' αυτή μου τη στάση.Έχει συνεισφέρει στο να "χάσω" τον έναν από τους δυο προαναφερθέντες.Μ' έχει κάνει ψυχρότερο ίσως, υπό την έννοια ότι προσπαθώ συνεχώς να αλιεύω πληροφορίες. Μ' έχει κάνει δυστυχή, γιατί δε μ' αφήνει να ζήσω το τώρα, αλλά με βάζει ν' ανησυχώ για το μετά. Μ' έχει κάνει πεισματάρη, να γυρίζω γύρω από τις αιτίες μιας αποτυχίας περασμένης, προσπαθώντας να αποφύγω μελλοντικές και δυσκολεύοντας την πρόοδό μου.

Είμαι βέβαια σοφότερος λόγω αυτής, αλλά πόσο πιο χαρούμενος θα ήμουν χωρίς αυτή?

"Άν...ίσως και να...". Φράση που στοίχειωσε το μυαλό μου.Και που οφείλεται στην ανάλυσή μου.
Και που πετόντας τη δεύτερη, απελευθερώθηκα και από την πρώτη.Έχω ξαναπεί πως οποιαδήποτε προσπάθεια πρόβλεψης είναι μάταιη.Κατανόησης όχι, αλλά πρέπει πρώτα να ζήσεις κάτι για να το κατανοήσεις.Και είχα πάψει να Ζώ.

"And spiderman, no more". Κάποια στιγμή, ο ρόλος σου σε κατατρώει, ο ηπερήρωας αποσύρεται για να ζήσει ο έφηβος Πήτερ Πάρκερ. Εν παραλληλία, analyzing mode: off,living mode: on.
Ναί, το έχω ξαναπεί και το έχω τηρήσει για λίγο. Όμως δεν μπορώ ν αλλάξω τελείως, όπως ο Πήτερ είναι και spiderman και χωρίς τον ένα ο άλλος χωλαίνει, έτσι και γώ δεν μπορώ να μην βλέπω μοτίβα.Μπορώ όμως να μη σκοτίζομαι γι' αυτά.

Τελικά, αναλύοντας να καταλήξω στο απλό. "The simplest explaination is almost always the best."
"After a while, you simply are what you are."Και είμαι τύπος που βλέπει. Το αν θ αναλύει όμως είναι στο χέρι του. Όλα είναι θέμα δύναμης θέλησης.

Τελικά, τι κερδίσατε εσείς αναγνώσκοντας αυτή την "ανάρτηση"?
Σίγουρα η ψυχολογική μου κατάσταση, το παρελθόν και οι εμμονές μου δεν είναι αυτά που σας ενδιαφέρουν, όμως το ποστ αυτό ήταν πιο εγωιστκό από τ' άλλα. Το μπλόγκ είναι και για να ξερνάς, όπως λέγαμε με τον Γρηγόρη.Για να κερδίσετε κ εσείς κάτι όμως, σας δίνω αυτό:αναλύστε με παρέα, κατόπιν του συμβάντος και με τα άτομα που συμμετέιχαν. Κάνει πιο απλή τη διαδικασία γιατί γλιτώνει από ένα σωρό υποθέσεις και την βοηθά αφού συνδυάζει διαφορετικούς τρόπους σκέψης.Τελικά η γοητεία της απλότητας είναι στο ότι βρίσκεται τόσο καλά κρυμμένη που μας φέρνει κοντά για να την ανακαλύψουμε.

(έχω πάλι τη αίσθηση ότι έγραψα ένα σωρό μαλακίες, με καναδύο ουσιαστικά πράματα αλλά δε θα κάτσω να το αναλύσω :P)