Τετάρτη 1 Απριλίου 2009

Ξενιτιά Μοναξιά

Πόσο είναι εύκολο ν' αφήσεις την οικία σου
να κάψεις, να μη δείς ποτέ την πρώην κατοικία σου?
Ακόμη κι έτσι θα τη βρείς στο σκοτεινό σοκάκι σου
στο χρονοντούλαπο αυτό που λένε μυαλουδάκι σου.

Όμως περιπλανόμενος δεν το μπορείς να μείνεις,
κάπου την παρακαταθήκη σου θα πρέπει να αφήνεις
Θα χτίσεις πάλι στο παλιό? στο πρώτο? οικόπεδό σου?
μήπως πιο πέρα πιά κοιτάς για νά βρεις τ' όνειρό σου?
Και πώς αποφασίζεις το, delete για να πατήσεις,
κι ό,τι ωραίο πέρασες σαν τσίχλα να το φτύσεις?

Μ΄αν πάλι τα κλειδώσεις σ' ένα κρυφό σεντούκι,
πίσω αυτό θα σε κρατά για να τραβάς το λούκι.
Κι όσοι ακόμα θέλουνε εσένα να χτυπήσουν
για να σε παγιδέψουνε αυτό θα απειλήσουν...

Ακόμα όμως και κανείς να μη σε κυνηγάει,
Καθένας βασανίζεται γι' αυτό που αγαπάει...

1 σχόλιο:

  1. Μερικές φορές όσο μπροστά κι αν πας πάλι πίσω θα θέλεις να γυρίσεις. Σε κάτι σχεδόν ξεχασμένο από όλους. Σχεδόν είπα ναι...
    Γιατί αν ξεχαστεί τελείως φέξε μου και γλύστρησα...
    Χάνεις το μπούσουλα φίλε...
    Το θέμα είναι να θυμάσαι τι σε κρατάει ακόμα άνθρωπο.
    Δεν είναι τα παιδικά σου όνειρα;
    Δεν είναι τα πρώτα χτυποκάρδια;
    Δεν είναι η μπάλα σε καμιά αλάνα άμα ήσουν τυχερός αλλιώς στο δρόμο που έσπασες τον καθρέφτη του αυτοκινήτου με εκείνο το τρομερό σουτ.
    Και να σου πάλι τα ξενύχτια με μπύρες στο χέρι τα μαλλιά παστωμένα στο gel με κάτι τυπάδες.
    Όσο και αν μεγαλώσεις κάποια πράγματα μένουν μαζί σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή