...

...
Σιωπή.

Υπάρχει κάτι το ωραίο στη σιωπή, μια συνενοχή, είναι κάτι που το μοιράζεσαι.

Δίνει την ευκαιρία στο Βλέμμα και το Σώμα να πάρουν επιτέλους πρώταγωνιστικό ρόλο.
Ν' ανθίσει ένα χαμόγελο, να χαριστεί ένα χάδι, να ταξιδέψει ένα βλέμμα.

Άλλες φορές λέει πολλά και κάποια από αυτά δεν θα μπορούσες να τα πείς ακόμα και αν ήθελες...

Υπάρχουν όμως και σιωπές που πληγώνουν. 

Που παγώνει ο χρόνος και συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις τίποτα να πείς με τον Άλλο.

Ή που ξέρεις τι θ' ακούσεις και δεν σ αρέσει καθόλου.

Ή που σ' αυτό το matrixιακό bullet time βλέπεις εκείνο το χαμόγελο, που δεν είναι για σένα.

Ή που ναι μεν ταξιδεύει το βλέμμα αλλά δεν είναι ευχάριστο το μύνημα που κουβαλά. 

Ναί η Σιωπή.

Ή μήπως οι Σιωπές?

Σαν τις Μοίρες ή τις Τέχνες.

Χαρακτηριστικές.

Απόμακρες.

Καλές.

Καλλές.

Σκληρές.

Τυχαίες.  
...