Όταν ήμουνα μικρός

Όταν ήμουνα μικρός
ο κόσμος δεν ήτανε θαμπός
είχε διαρκώς μια λιακάδα
και μια όμορφη φρεσκάδα.
Υπήρχε ελπίδα κά8ε μέρα,
μια καινούρια ανακάλυψη
κυνηγούσα στον αέρα
τα όνειρα και να τη η κατάληξη:
Σ' ένα απρόσωπο blog ξερνάω
πίκρες, απογοητεύσεις κ ότι άλλο μου κατέβει
ο,τι νίωθω πιο βαθία και ποτέ δεν το ξεχνάω
ένα δαιμόνιο που γυρνά κ αναπαμό γυρεύει,
ένα άγχος τρομερο, που μου βγαίνει σε κακία
ένα μυαλό ανήσυχο μα πάντα κατά βούληση
μια ανασφάλεια τρελή που ήδη βύθισε δυο πλοία
και ένα όνειρο τρένο που σκαλώνει στην εξέλιξη
μια απρόσωπη φιγούρα που παλεύω ν αγκαλιάσω
το ματωμένο παρελθόν που δεν πρέπει να ξεχάσω
τόσο κοντά και μακριά που φοβάμαι να την πιάσω
νιώθω, φίλε, καουμπόης που του πήρανε το λάσσο,
σε ένα μοτίβο απανθρωπιάς και χαμένης ευκαιρίας
έξω από τις συζητήσεις τις στερούμενες ουσίας
οδηγούσες σε δαιδάλους με την μπόχα συνουσίας
ενός μπαρόκ τρελοκομείου,βασιλείο της αφασίας
όμως κοίτα που τρόφιμοι βγάζουν άξαφνα το νόημα
δε σταματάνε οι κουβέντες τους μετά από καναδυό στιχομυθίες
ούτε ενθουσιάζονται για να απογοητευτούνε πρώιμα
από έρωτες, υποσχέσεις,στόχους πλάνα και φιλίες.

Όταν ήμουνα μικρός που λες
κι οι λέξεις είχαν σημασία
που έλεγα εύκολα το φταίς
και δεν υπήρχε προδωσία
όταν δε μ είχες αφήσει ξεκρέμαστο
επάνω στο γκρεμό
όταν ελέγες για κάθε τι ευχαριστώ,
όταν δεν είχες ξεχάσει
και δεν σ' έιχα απογοητέυσει
όταν δε σε είχα χάσει
και δεν είχα αλητέψει
όταν δεν με πονούσε περιοδικά η θύμισή σου
όταν δεν είχαν χαραχτεί λόγια σου μες το μυαλό μου
και δεν είχες γίνει ο πήχης μες από τη διαδρομή σου
όταν λοιπόν δεν είχε μπλέξει το εμείς με το εγώ μου
θυμάμαι μία σταθερά πριν το τότε κι ως τώρα
μέσα από το χάος που μας έφερε ως εδώ
μάγους γέρους δίχως δώρα
ν ανταλάσσουμε τους ρόλους σ' ένα έργο τραγικό
να λέει ο ένας "σ'αγαπώ"
και να τσακίζετ' η καρδιά του στ' άκουσμα του "ευχαριστώ".

Όταν ήμουνα μικρός και τίποτα δεν είχε γίνει
όταν υπήρχε σιγουριά πως θα αντέξω μες τη δίνη
όταν στάνταρ δεν υπήρχαν και νόημα είχε το για πάντα
όταν όλα ήταν αθώα και δεν ξέραμε για φράγκα
Τότε έιναι που θυμάμαι ένα συναίσθημα χαμένο
που το πήραν η βιασύνη και οι τόσες ανασφάλειες
και το σφίξαν πολυεθνικές με ανέσεις σαν τανάλιες
εκέι θέλω να γυρίσω, να μη ζω το πεπρωμένο
αφελές κ αλλοπαρμένο
παιδί μονάχα ευτυχισμένο.